استیگلیتز نیز همانند اکثر عکاسان هم عصر خود ، عکسهایی با مشخصه حکایت گونه می گرفت ، یعنی عکس هایی که سرگذشتی را روایت می کردند و اساسا ازنقاشی های مردم پسند الهام گرفته شده بودند. آثار او آنقدر طبیعی و واقعنما بود که وقتی در 1896 ، یکی از عکسهایش در نشریه فتوگرافیک تایمز به چاپ رسید ، بسیاری از خوانندگان آن را تصویر یک نقاشی پنداشتند.
آلفرد استیگلیتز هنرمندی بود که با کوشش های مجدانه خود ، به نخستین عکاسان قرن بیستم امکان داد که سبک متداول آن دوران را که شامل تقلید از موضوعات و جلوه های هنر نقاشی بود ، کنار بگذارند و به تلقی نوین و خاص تری از عکاسی روی آورند .

استیگلیتز در تمامی طول زندگی خود، در راه آزادی بیان هنری و شخصی مبارزه کرد . او در نشریاتی همچون کامرا ورک و نیز در نگارخانه های نیویورک ، مدافع هنرمندان پیشگامی بود که آثار خود را غالبا برای نخستین بار در برابر مردمی که عموما احساسی خصمانه نسبت به هنر نو داشتند، به نمایش می گذاشتند.
استیگلیتز در 1890 به نیویورک بازگشت و به کار فتو گراوور پرداخت ، اما موفقیت چندانی حاصل نکرد و بنابر این تصمیم گرفت بیشتر اوقات خود را صرف عکاسی و تامل درباره عکس کند . استیگلیتز اعتقادی به دستکاری تصاویر منفی و عکس ها برای حصول جلوه های اسرار آمیز و رویایی ، که در آن زمان متداول بود ، نداشت و به برخوردی مستقیم تر با موضوع می اندیشید . تصور می کرد که بیان خلاق با پرهیز از دخل و تصرف در مشخصات موضوع و بهره گیری از توانایی های دوربین عکاسی درکار تصویر آفرینی ، می تواند از ورای عکاسی به نهایت کمال خود برسد. اگرچه استیگلیتز ذوق تصویری برخی هنرمندان دیگر را هم می ستود ولی تا پایان عمر خویش عکاسی ساده و ناب را ترجیح داد.
استیگلیتز برای آنکه دیگران را در اندیشه های خود شریک سازد و مشوق کارهای ارزشمند شود ، در 1897 نشریه ای با عنوان کامرا کلاب (Camera Club) در نیویورک منتشر کرد و با استفاده از موقعیت خود در کامرا کلاب هرماه نمایشگاهی از آثار مورد توجه خود برپا ساخت . عکاسی آمریکا را به طرز شایسته ای در نمایشگاه های خارجی معرفی کرد و به صورت کلی به دفاع از هر آنچه گامی به سوی جلو بود پرداخت.
در 1902، پس از ترک کامرا کلاپ حس طغیانی که در وجودش برانگیخته شده بود ، نهضت عکاسی جدایی طلب را پایه گذاری کرد. این نهضت عکاسان بزرگی را دردل خود جای داد که بنابه تعبیر خود استیگلیتز ” از تصور رایج درباره آنچه عکس باید باشد ، دور شده بودند.” به سرعت این نهضت تبدیل به مکتب اصلی تفکر عکاسی آمریکا شد. . تاسیس مجله کامرا وورک (Camera Work) به گونه ای ادامه این نهضت بود و با سایر مجلاتی که در این زمینه منتشر می شد کاملا متفاوت و ویژگیهای خاص خودش را داشت. در سال 1905 نگارخانه 291 را افتتاح کرد و به واسطه آن بر اندیشه های تازه هنری تاثیر گذاشت .
سر انجام استیگلیتز از فشارها و تنشهای کارهای انتشاراتی و نمایشگاهی فرسوده شد . او به طرز روزافزونی اعتقاد می یافت که اکثر عکاسان همعصر وی دچار کمبود احساس های بصری و معتقدات اخلاقی هستند .
عکس های استیگلیتز مجموعه ای است که با تصاویری از صحنه های زندگی روزمره ی نیویورک آغاز می شود و به تکچهره های همسرش جورجیا اوکیف ، که شامل صدها تصویر می شود ، ونیز عکسهایی که آنهارا “معادل” می نامید ، ختم می گردد.موضوعاتی که به صورتی یکدست در سراسر عکسهای استیگلیتز به چشم می خورد ، اساسا حاصل توجه به زندگی ، بشریت و آزادی بیان بوده است. او توانست این اندیشه های خود را با وسواس آشکاری در آفرینش شکل ها و ساختارهای تصویری و نیز با حس خطا نا پذیری درکار ترکیب بندی بیامیزد . او در افزودن بر اهمیت امور بصری برای قرن بیستم سهمی به سزا داشت و مشروعیت دعوی عکاسی را مبنی بر این که نوعی قالب هنری به معنی کامل کلمه است ، به اثبات رساند.