کارهای او در قالب مجموعه ارائه می شود، و غالبا بدین صورت است که از عکس های دیگر به طور عمدی مجدد به صورت تار عکاسی می کند. به عنوان مثال، آرمسترانگ برای مجموعه «بی نهایت» (Infinity) خود که شروع آن سال 1997 بود، عکس‌های موجود – از مجسمه‌های رومی، نقاشی‌های پیش از قرن 18 میلادی، یا عکس‌های فیلم- را جمع‌آوری می‌کند و آنها را به طرق مختلف تغییر می‌دهد، او با نقاشی روی سوژه اصلی آن را از محیط جدا می کند و سپس لنز دوربینش را روی «بی‌نهایت» تنظیم کرده، یک محدوده بسیار خارج از فوکوس، و از این تصاویر دستکاری شده عکس می‌گیرد.
بیل در توضیح روند کار خود و نتایج آن می‌نویسد: «فوکوس‌زدایی شدید به من امکان می‌دهد تا رنگ‌ها را ترکیب و تقطیر کنم، و حس شعف انگیزی از رنگ ایجاد کنم که قطعات مراقبه‌ای هستند – نگاهی اجمالی به فضایی از رنگ خالص، فراتر از تمرکز ما، فراتر از ذهن ما.»
مجموعه ماندالای او در یک نمایشگاه دو نفره در موزه هنر فیلادلفیا در سال 2008 به نمایش گذاشته شد. آثار آرمسترانگ در بسیاری از موزه ها از جمله موزه ویکتوریا و آلبرت، موزه هنر فیلادلفیا، موزه بروکلین، موزه هنرهای زیبای هیوستون، موزه هنر سانتا باربارا و کتابخانه ملی فرانسه وجود دارد.
او آثارش را در نمایشگاه‌های موزه‌ای متعددی از جمله: موسسه اسمیتسونیان، گالری هیوارد، لندن؛ موزه الیزه، لوزان؛ مرکز بین المللی عکاسی، میلان؛ و موزه عکاسی فوام (FOAM) آمستردام ارائه کرده است.
یکی از تصاویر آرمسترانگ برای جلد کتابِ لبه دید: ظهور انتزاع در عکاسی اثر لایل رکسر(Lyle Rexer ) انتشارات اپرچر(Aperture) انتخاب شد.
آثار او درکتاب «چهره: پرتره‌ی عکاسانه جدید» اثر ویلیام یوینگ(William Ewing) و کتاب «کاوش در عکاسی رنگی» اثر رابرت هیرش(Robert Hirsch ) منتشر شده است. همچنین عکس هایش در مجلات متعددی از جمله نیویورکر، نیویورک تایمز، هارپرز، خانه و باغچه و آی‌مِیزینگ به چاپ رسیده است.

او درحال حاضر عضو هیئت علمی مرکز بین المللی عکاسی و دانشکده هنرهای تجسمی است.

ترجمه: مریم خداوردی