رییس انجمن عکاسان تئاتر ایران معتقد است، نمایشگاه "چشم درون" که این روزها در موزه‌ی هنرهای معاصر تهران برپاست، اتفاق بزرگی در عکاسی معاصر ایران است.
سیامک زمردی مطلق در گفت‌وگو با خبرنگار بخش هنرهای تجسمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، ابراز کرد: پنجره‌های ونیز ریکاردو زیپولی نگاه نو و جدیدی ارایه و عکاسی معماری خوبی را عرضه کردند. ازسویی در بخش عکس‌های قاجار، عکس‌های کم نظیری رو شدند که بکرتر از بقیه بودند. بخشی از عکس‌های مرور عکاسی ایران را در تصویر سال و دیگر نمایشگاه‌ها از عکاسان دیده بودیم؛ بخش عکس‌های جنگی، ورزشی و… همین‌طور، اما بخش نهایی گنجینه موزه تکان‌دهنده بود.
زمردی مطلق گفت: عکس‌هایی را از گنجینه‌ی موزه مشاهده کردیم که ارزش بالایی دارند و هرکدام با اینکه متعلق به یک‌صد سال پیش بودند، شانه به شانه‌ی تابلو نقاشی می‌زدند.
او اضافه کرد: کوریتور نمایشگاه گنجینه‌ای از عکس‌های خارجی موزه را رو کرده است که اساسا معلوم نبود کجا هستند، شناسنامه نداشتند، شناسنامه‌شان را تنظیم و عرضه کرد؛ ازسویی در همین فضا که شاهدیم کتاب دوسالانه‌ای که حدود دوسال پیش در تهران برگزار شده هنوز منتشر نشده است، کتاب گنجینه‌ی خارجی و آثار موزه آماده‌ی انتشار شده است. تنها کسی که عاشق است، می‌تواند چنین کند.
به‌زعم وی، اگر یک تیم خارجی بخواهد همین‌کار را در کشور دیگری برگزار کند، ۳-۴ سال وقت صرف می‌کند؛ اما کوریتور این نمایشگاه در یک ماه با انرژی، توان و تجربه‌ای که دارد، کاری را به‌سرانجام رسانده که خدمت بزرگی به‌جامعه‌ی عکاسی ایران است.
زمردی مطلق افزود: اگر دوسالانه‌ها و نمایشگاه‌هایی را که سالانه در ایران برگزار می‌شوند بررسی کنیم، می‌بینیم که هم‌چنان چند دسته‌گی‌ها وجود دارد؛ اما در عین حال و در این شرایط تمام عکاسان به سیف‌الله صمدیان به‌عنوان کوریتور نمایشگاه "چشم درون" که پنج دوره نمایشگاه تصویر سال را هم برگزار کرده است، اعتماد کامل می‌کنند؛ نمایشگاه‌های "تصویر سال" با آن گسترده‌گی برگزار می‌شود و طیف‌های مختلف عکاسی را از خلاقه، تئاتر، خبر، ورزش و … را دربر می‌گیرد؛ این اعتماد بی‌جهت به‌وجود نیامده است.
زمردی مطلق تاکید کرد، در سایر بخش‌های هنرهای تجسمی هنوز کسی را نداریم که سایر هنرمندان بدون حرف و حدیث با او همراه شوند.
این هنرمند عکاس به‌عنوان نمونه با اشاره به اینکه نمایشگاه‌های سالانه و دوسالانه‌های گذشته‌ی عکس ایران هزار جور حرف و حدیث داشته و دارند، یادآور شد، اگر کوریتور این نمایشگاه درگیر کارهای دیگرش بشود، بعید است جامعه‌ی عکاسی بتواند چنین حرکتی را پیش ببرد. جای تأمل دارد چرا دیگر هنرمندان نمی‌توانند از این کارها کنند. شاید ضعف مدیریتی که در خیلی از بخش‌های جامعه وجود دارد، در بخش هنر هم باشد.
