هفت سال از مرگ تلخ عکاس و چهار سال از برپایی سه دوره جایزه‌ی «عکس مطبوعاتی کاوه گلستان» می‌گذرد و هنوز خبری از راه‌اندازی سایتی به نام این هنرمند و یا جایزه دیگری به این نام نیست.
به گزارش خبرنگار بخش هنرهای تجسمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)،کاوه گلستان ـ عکاس و فیلمبردار ایرانی ـ سیزدهم فروردین‌ماه سال ۱۳۸۲ در کردستان عراق کشته شد و تنها سه روز از کشته شدنش در جنگ آمریکا و عراق گذشته بود که دوستانش پیشنهاد راه‌اندازى جایزه‌اى به نام او را مطرح کردند؛ ۸۲ روز بعد، دبیرخانه جایزه راه‌اندازى شد، سایت عکسى به نام او در اختیار علاقه‌مندان قرار گرفت و حتی داوران جایزه هم مشخص و فعال شدند و مهرماه همان سال قرار شد تا این جایزه به بهترین عکس – گزارش سال با نگاه انسانی، یک عکس خبری و یک عکاس به‌عنوان استعداد جوان اهدا شود.
برنامه‌های این جایزه‌ی دو ساله با برپایی نمایشگاه در خانه‌ی هنرمندان ایران همراه بود و در دوره سوم به دلیل نداشتن مجوز چاپ کاتالوگ، قرارداد محل برپایی نمایشگاه آن نیز لغو و عکس‌ها به‌صورت مجازی در فضای اینترنتی نمایش داده شدند و به این ترتیب جایزه به دور سوم نرسیده، متوقف شد.
چهار ماه بعد از تمام این اتفاقات و با واگذاری جایزه از سوی خواهر به پسر و همسر زنده یاد کاوه گلستان،بار دیگر در فروردین ماه سال ۸۶ نشستی برگزار شد تا چگونگی ادامه‌ی برپایی جایزه کاوه گلستان با حضور همسر و فرزند این هنرمند مشخص شود.
هنگامه گلستان ـ همسر زنده‌یاد کاوه گلستان ـ در آن نشست عنوان کرد:«درصدد تدارک وب سایتی به‌جای جایزه‌ی کاوه هستیم و می‌خواهیم به‌جای برپایی نمایشگاه و جایزه، وب سایتی از عکس‌های او راه‌اندازی کنیم تا هرکسی که با تفکر کاوه هماهنگی دارد با آن همکاری کند. من اجازه نمی‌دهم کسی در کارهای حرفه‌یی کاوه دخالت کند و از این پس شکل برپایی جایزه همچون گذشته به پایان رسیده است.»
فرزند کاوه گلستان – مهرک – نیز در همان نشست گفته بود: «داستان جایزه کاوه، داستان زندگی ماست. خودم هم نه عکاس و نه خبرنگارم؛ ما می‌خواستیم در آن موقع راهی برای زنده ماندن یاد پدرم یافته و در راه عمل، عقیده‌های او را پیدا کنیم. ما شرکتی نیستیم که به کسی جایزه بدهیم. ما اثرهایی هستیم که از زندگی کاوه مانده است. این شروع واقعی کار درباره‌ی کاوه گلستان است. از نظر من و مادرم تاکنون در آن راه نرفته‌ایم. ما نمی‌خواهیم خودمان را مهم نشان بدهیم. ما می‌خواهیم کمک کنیم.»
او بیان کرده بود که خودش و مادرش نقش شورای انتخاب عکس در وب سایت را بر عهده خواهند گرفت.
اما اکنون و با گذشت سه سال و چند ماه دیگر از تمام آن وعده‌ها و تصمیمات هنوز خبری از راه‌اندازی سایت«کاوه گلستان» نیست و هنگامه گلستان در تماس تلفنی خبرنگار ایسنا، به همین جمله اکتفا می‌کند که «سایت در حال به روز رسانی است و شما یک ماه دیگر تماس بگیرید».
به گزارش ایسنا، نام کاوه گلستان با ثبت واقعیت‌های اجتماعی،رویدادهای انقلاب اسلامی سال ۵۷ و جنگ‌های ایران و عراق، آمریکا و افغانستان همراه است. چاپ عکس‌های او از رویدادهای انقلاب ایران در بسیاری از مطبوعات معتبر جهان، از حدود سال‌های ۱۳۵۴، او را در میان خبرنگاران عکاس بین‌المللی به نامی آشنا تبدیل کرد.
از همان دهه‌ی پنجاه عکاس حرفه‌یی مستند اجتماعی بود. به اذعان همکارانش او فصل جدیدی در عکاسی مطبوعاتی ایران باز کرد و عکس‌های او از قلعه شهر نوی تهران، کارگرهای ساختمانی و معلولان آسایشگاه روانی یافت‌آباد، گواهی بر این امر است که به همکارانش نشان دهد: «باید دقیق‌تر نگاه کرد، نافذ و تیز».
سال ۱۳۵۶ با نخستین حرکت‌های انقلاب، جنبش اعتراضی علیه شاه را به مردم دنیا منتقل کرد. به پالایشگاه نفت آبادان رفت، عکس او از چند کارگر که شیر فلکه نفت را به نشانه اعتصاب و همبستگی با مردم می‌بندند، نماد قاطعیت مردم علیه رژیم پهلوی شد.
او با آغاز جنگ ایران و عراق، همراه با دیگران، جهان را از جنگ، شهادت و از مصیبتی که بر جنگ‌زده‌ها می‌رفت، خبردار می‌کرد.خودش معتقد بود: «عکس‌های تولیدشده در زمان جنگ تحمیلی که عکاسان حرفه‌یی، آماتور و بسیجی تهیه کردند، یکی از کامل‌ترین و باارزش‌ترین مجموعه‌ی اسناد تاریخی در ایران است».
گلستان عکاس ویژه مجله تایمز بود. مدتی با آژانس خبری آسوشیتدپرس کار کرد، سپس به شبکه خبری بی‌بی‌سی پیوست و در تهران به کار مشغول شد.
سال ۷۰ دوربین فیلم‌برداری به دست گرفت و تصویربردار شد. همان سال مستندی ۲۲ دقیقه‌یی و سفارشی را با عنوان «ثبت حقیقت»، در لندن برای کانال ۴ انگلیس مونتاژ کرد. او در این مستند، پای صحبت چند روزنامه‌نگار ایرانی زمان انقلاب نشست.
پس از دو سال بار دیگر به ایران آمد و ماندگار شد. دعوت به تدریس در دانشگاه‌های آزاد را پذیرفت و سال‌ها تجربه‌هایش را به نسل علاقه‌مند جوان منتقل کرد. او فیلم ۱۵ دقیقه‌یی را هم مونتاژ کرد و با شروع حمله ارتش‌های آمریکا و انگلیس به عراق، با یک گروه خبری شامل جیم میور – خبرنگار بی‌بی‌سی در ایران -، استورات هیوز – تهیه‌کننده -، مترجم و یک راهنمای کرد، به کردستان عراق رفت و ۱۳ فروردین سال ۸۲ کشته شد.
