بشر در عمر چندین هزارساله ی خویش بر روی سرزمین خاکی همواره با فراز و فرودهایی مواجه بوده و است.
گاه! این فرازها در نتیجه مدنیت بوده و گاه! در پس رقابت ها و تقابل های بی جا در تلاطم فرودها قرار گرفته است.
بشر پایان هزاره دوم و آغاز هزاره سوم نیز با مواجهه با رویدادی چون «کووید۱۹» و یا همان پاندمی«ویروس کرونا» با اشکال گوناگونی از این فراز و فرودها مواجه شده است و عکاسان خلاق از منظر جامعه شناسی انسانی این موضوع را مورد کندوکاو و ثبت و عکاسی قرار می دهند.
مقاله ای که در ادامه می خوانیم یکی از همین بررسی های عکاسانه در «نیویورک تایمز» از منظر «گریسلدا سان مارتین» عکاس مستند آمریکایی است.
هنگامی که پاندمی کووید ۱۹، مارس گذشته به نیویورک رسید، گریسلدا سان مارتین/ Griselda San Martin عکاس، نوزادی ۵ ماهه داشت.
او با دیگر زنانی که در این همه گیری مادر شده بودند درباره ترس و ناامیدی این دوران صحبت کرد. سان مارتین برای ثبت این تجربه از مادران و نوزادان آنها در پارک های شهر، در ژست هایی که یادآور شمایل “مدونا و کودک” بود، شروع به عکاسی کرد. سان مارتین از سوژه های خود در خواست کرد که پیامی خطاب به نوزاد خود بنویسند که در ادامه این مقاله عکس ها همراه با پیام های آنها برای فرزندشان آمده است.