امیر حسین حشمتی و نمایشگاه عکس‌هایش:
علاقه‌ای ندارم در عکسهایم دست ببرم
امیر حسین حشمتی و نمایشگاه عکس‌هایش:
علاقه‌ای ندارم در عکسهایم دست ببرم
سرویس: فرهنگ و هنر – هنرهای تجسمی ۱۳۹۰/۰۳/۳۱
۰۶-۲۱-۲۰۱۱
۱۰:۵۲:۰۸
۹۰۰۳-۱۹۳۷۹: کد خبر
خبرگزاری دانشجویان ایران – تهران
سرویس: فرهنگ و هنر – هنرهای تجسمی
امیر حسین حشمتی معتقد است:برای عکاسی طبیعت نیاز به وابستگی جدی به موضوع و فضاست تا بتوان به واسطه آن مفاهیم و حس مورد نظر را به مخاطب منتقل کرد، پس شانس گاه عکسهای خوبی را رقم می‌زند، اما استمرار ندارد.
به گزارش خبرنگار بخش هنرهای تجسمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این هنرمند عکاس که این روزها نمایشگاه «کاشه‌های قره داغ» او در گالری شیرین برپاست ،شامگاه گذشته ـ ۳۰ خردادماه ـ در جمع خبرنگاران بیان کرد: سال ۷۵ زمین بایری را در «کنگلان» واقع در کوه‌های فیروزکوه و پای ارتفاعات «قره داغ» خریدم و درخت‌های تبریزی در آن کاشتم. به زعم من فیروزکوه یکی از جالب‌ترین مکان‌ها به لحاظ اقلیمی، طبیعت و آب و هوای آن است.
او توضیح داد: بعد از دو سال مراقبت کردن از درخت‌های تبریزی که در این باغ کاشته بودم، یک بار شاهد تکان خوردن و رقصیدن این درختها در وزش بادهایی بودم که همیشه در فیروزکوه جریان دارد. پس به فکرم رسید که برعکس رسم معمول، این بار دوربین را به حرکت درآورم و این درختها را در چهار فصل ثبت کنم.
این هنرمند عکاس خاطرنشان کرد:دو سال به لحاظ فنی و تکنیکی روی این عکس‌ها تمرین کردم و با حرکت‌های پایین به بالا، بالا به پایین و دورانی عکسهای بسیاری گرفتم، پرینت کردم و کاتالوگ‌های آنها را بارها و بارها ورق زدم تا سرانجام مجموعه این چهار فصل را که از پاییز ۸۸ شروع شده بود با عنوان «طبیعت در رقص» در گالری آن به نمایش گذاشتم.
حشتمی با اشاره به یکی دیگر از سوژه‌هایی که در طبیعت کنگلان بارها بر آن متمرکز شده بود، توضیح داد: سالهای قبل دو درخت قدیمی در کنگلان بود که قطر دور تا دور آن شاید به ۵ متر هم می‌رسید. این درختها به قدری عمر کرده بودند که تنه‌شان پوک شده بود اما همچنان سبز بودند. هر بار که به آنجا می‌رفتم اشکال مختلفی را در تنه این درختان می‌دیدم و به همین دلیل تصمیم گرفتم به عکاسی از آن بپردازم که نتیجه آن نمایشگاهی در گالری والی شد.
او که به عکاس «آبستره طبیعت» معروف است، درباره این تجربه‌ها گفت: خیلی‌ها فکر می‌کنند فهمیدن آبستره برای بیننده سخت است، در حالی که من دوست دارم تماشاگر آثارم آنچه را که دلش می خواهد در این اثر ببیند و حس جذاب خود را در خلال آن کشف کند. به همین دلیل هم در طول عکاسی سعی می‌کنم جزئیات را با یک هماهنگی متفاوت در قاب دوربین ثبت کنم و نتیجتا حس خودم را به تماشاگر منتقل نمایم.
حشتمی ادامه داد: وقتی عکاسی آبستره می‌کنید باید سوژه را به خوبی بشناسید،در غیر این صورت ماحصل کار شما چیز ناملموسی است که زیبایی ندارد و در چشم بیننده جذاب نیست به همین دلیل می‌توانم اعتراف کنم که تک تک عکسهای این نمایشگاه تصمیم من است.
او سپس به تازه‌ترین مجموعه عکسهای خود با عنوان «کاشه‌های قره داغ» پرداخت و افزود: کاشه یعنی یخ نازک روی آب و قره داغ هم صخره‌های سیاه فیروزکوه است که بین ۱۵ اسفند تا ۱۵ فروردین شاهد اتفاق جالبی در دل کوه می‌شود، به طوری که خورشید به تدریج زورش بیشتر می‌شود و برف‌ها کم کم آب شده و آب روان که در دره‌های باریک جاری می‌شود با سایه شدن هوا شروع به یخ زدن می‌کند.
حشمتی معتقد است:رنگ‌ها و حال این یخ بستن در آن موقع روز که هوا خیلی سرد است و در عین حال گرما و صدایی را در دل خود قرار داده تمام حس من برای انتقال به بیننده در این عکس‌هاست.
این هنرمند عکاس که این مجموعه را با بلندترین لنز میکرو خلق کرده و برای جمع آوری آن بیشتر از سه سال زمان گذاشته متذکر شد: تلاش دارم عکسهایم را از نزدیک شدن به نقاشی دور کنم. خیلی‌ها عکاسی آبستره را نوعی نقاشی می‌دانند. اما من به شدت از این قضیه خودم را دور می‌کنم به همین دلیل هم هیچ وقت کارهایم را روی بوم چاپ نمی‌کنم زیرا بوم یک مدیای ویژه برای نقاشی است اما کاغذ عکس چیز دیگری است.
او همچنین درباره مجموعه اینستالیشنی که در برگیرنده ۱۰ قاب عکس با عنوان «پگاه» است ،توضیح داد: بر عکس تک تک تابلوهایی که در نمایشگاه در سایه خورشید عکاسی کرده‌ام، این ۱۰ تابلو را که امروز با عنوان
«پگاه» در قالب یک چیدمان ارائه شده همگی در نور آفتاب عکاسی شده است. این نور به یخ می‌خورد و زمین گرم شده است،به همین دلیل هم رنگ‌های آن با تمام آثار متفاوت است و اسم آن را «پگاه» گذاشتم تا بیننده در قیاس با تمام کارهای این مجموعه ،چیدمان را با نور ببیند.
حشمتی در مجموعه پیش رو، کارها را در اندازه‌های بزرگ و کوچک ارائه کرده و تابلوهای بزرگ را در سه نسخه و تابلوهای کوچک را در هفت نسخه به فروش می‌رساند.
او در این باره توضیح داد: مجموعه کارها را به این شکل انتخاب کردم تا مخاطب با هر نوع سلیقه‌ای بتواند دست به انتخاب بزند.
این هنرمند تا کنون ۲۵ تابلو را در کنار اینستالیشن «پگاه» به فروش رسانده است.
حشتمی در بخش دیگری از سخنان خود درباره انگیزه‌هایش برای مکتوب کردن این تجربه‌های چندین و چند ساله گفت:اساسا عاشق کار کردن هستم و حتی از درست کردن یک تقویم تا یک کتاب را دوست دارم و به شدت علاقه‌مندم درباره کارهایم بنویسم و تجربه‌هایم را مستند کنم. خیلی سال است که عکس می‌گیرم و عاشق کارم هستم اما ترجیح می‌دهم مخاطبان من را بیشتر بشناسند و دنبال کارهایم باشند. آن وقت می‌توانم روی این تجربه‌ها سرمایه گذاری کنم و بعد از اینکه تابلوهایم به خانه‌های مردم راه پیدا کرد آنها را به شکلی مکتوب ارائه کنم. احتمالا این اتفاق همزمان با دهمین نمایشگاه انفرادی‌ام حاصل می‌شود.
او همچنین درباره انتخاب اسامی کارها و واژه‌های شاعرانه‌ای که برای آن برگزیده، توضیح داد: صحنه‌هایی که در طبیعت می‌بینم گاه به قدری برایم زیبا است که دلم ناگهان پایین می‌ریزد. به همین دلیل هم حس شاعرانه‌ام برای هر تابلو با خلق هر عکس آغاز می‌شود. من اگر با این موضوع ارتباط برقرار نمی‌کردم نمی‌توانستم چنین عکس‌هایی خلق کنم ،به همین دلیل هم ماحصل تمام حسم را در عنوان تابلوها خلاصه کرده‌ام.
حشمتی در بخش دیگری از سخنان خود درباره نور این عکس‌ها و کادر بندی آنها نیز گفت: اساسا پیش زمینه در کار عکاسی خیلی مهم است و وقتی دوربین حرکت پیدا می‌کند اهمیت بیشتری دارد. من در این مجموعه با گل و سنگ سر و کار داشتم به همین دلیل هم رنگ بندی آثارم بین قهوه‌ای، مشکی و سفید در حرکت است اما نور این کارها همگی طبیعی و یا همان نور خداست.
او اضافه کرد: اساسا علاقه‌ای ندارم در عکسهایم دست ببرم، چون نمی‌توان چنین کاری انجام دهم بلکه هر آنچه در طبیعت به چشمم زیبا باشد ثبت می‌کنم.
حشتمی در پاسخ به این سوال که ترجیح می‌دهد در فضاهایی بکر عکاسی کند یا مکانهایی که می‌شناسد، گفت: من عکاسی هستم که باید فضایی را که در آن قرار می‌گیرم به خوبی بشناسم و در غیر این صورت خیلی چیزها از دستم در می‌رود. این شناخت فهم عمیقی را به من به عنوان عکاس می‌دهد. البته اتفاق در همه چیز جریان دارد ولی هیچ وقت مستمر نیست و شاید شانس بتواند عکسهای خوبی را رقم بزند اما درک طبیعت و شناخت آن خیلی تفاوت می‌کند.
او درباره ایده‌ای که برای نمایشگاه‌های آینده‌ی خود در نظر دارد نیز توضیح داد: آنقدر کارهای انجام شده دارم که فکر می‌کنم تا پنج سال آینده هم بتوانم نمایشگاه بگذارم. پروژه‌های زیادی دارم که دوست آنها را سر و سامان دهم .
حشمتی در بخش پایانی این نشست درباره اقتصاد عکاسی و جایگاه آن در قیاس با نقاشی توضیح داد: قیمت تمام شده تک تک این آثار بالاست و شاید برگزاری یک یا چند نمایشگاه گروهی و انفرادی نتواند جوابگوی هزینه‌های آن باشد، لذا هنرمند عکاس برای امرار امعاش خود از این حوزه باید در رشته‌های مختلف عکاسی مهارت داشته باشد و در آنها متخصص باشد.
او تصریح کرد: هر محصولی حتی اگر خیلی هم عالی باشد به خودی خود فروش نمی‌رود بلکه برای فروش آن نیاز به مثلث سرمایه گذار، بازاریاب و شبکه فروش است. همانطور که در تمام دنیا هنرمندان نمایندگانی دارند که غالبا یک موسسه و فردی است که برای آنها سرمایه گذاری می‌کند و بعد هم باید تبلیغ و بازاریابی کند. این مثلث در هنر نقاشی کمابیش رعایت می‌شود و در عکس هم جایگاه بهتری پیدا کرده است.
حشمتی معتقد است این روزها مردم عکس را بیشتر می‌خرند چون قیمت آن پایین تر است و چند نسخه از آن به فروش می‌رسد. از سوی دیگر تولیدش بالاتر است و هنرمند می‌تواند بیشتر کار کند. اما نیاز است که فرهنگ آن در جامعه جا بیافتد.
