راسمی برای بزرگداشت یاد و خاطره‌ی "شهید محمدحسن قریب" – دانشجو و عکاس خبرگزاری دانشجویان ایران عصر امروز در دانشگاه هنر – دانشگاه محل تحصیلش – برگزار شد.
به گزارش خبرنگار بخش هنرهای تجسمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این مراسم که در دومین سال‌روز سقوط هواپیمای C-130 به همت انجمن علمی عکاسی دانشگاه هنر تدارک دیده شده و با نشستی درباره‌ی بیان مشکلات و چالش‌های عکاسی خبری همراه بود.
در این نشست، حسن سربخشیان – عکاس آژانس آسوشیتدپرس در ایران، عطاالله طاهرکناره – عکاس آژانس فرانس‌پرس در ایران – و کاووس صادقلو – رییس انجمن صنفی عکاسان مطبوعات – به بیان مشکلات و چالش‌های پیش روی عکاسان خبری پرداختند.
وضع ناراحت‌کننده‌ی عکاسی مطبوعات
سربخشیان، با بیان این مطلب که عکاسی مطبوعات در وضع ناراحت‌کننده‌ای به‌سر می‌برد، گفت: با این‌که عکاسی در ایران با این نوع شناخته شده است، اما هیچ‌گاه مسایل صنفی را جدی نگرفته‌ایم و همین امر باعث شده است تا در میان اصحاب مطبوعات جایگاهی نداشته باشیم.
وی افزود: حرکت‌های صنفی در این عرصه، لاک‌پشتی است و در صورت ادامه‌ی این روند هیچ ثمری برای عکاسان فعلی نخواهد داشت. دلیل عمده‌ی این مسایل خود ما عکاسان خبری هستیم که به این رشته اهمیت نمی‌دهیم.
سربخشیان تصریح کرد: اگر خودمان فعالیت‌های عکاسی را جدی بگیریم، توسط دیگران هم جدی گرفته خواهیم شد. ما باید به‌جای خنثی کردن فعالیت‌های دیگران به سمت کارهای گروهی حرکت کنیم.
بزرگ‌ترین آسیب را خودمان می‌زنیم!
سپس کاووس صادقلو – رییس انجمن صنفی عکاسان مطبوعات – به مقایسه‌ی جایگاه مطبوعات در ایران و سایر نقاط جهان پرداخت و توضیح داد: در همه جای دنیا عکاسی مطبوعات یک تعریف واحد دارد، اما در ایران فاصله تا رسیدن به این تعریف جهانی بسیار است.
صادقلو به رویکردهای فرهنگی اشاره کرد و افزود: همه‌ی ما با علاقه‌ی فراوان وارد این رشته می‌شویم، اما پس از مدتی کوتاه فاصله‌های مشخص می‌شود ما در زیرساخت‌های فرهنگی مشکل داریم. این مشکل در عرصه‌ی عکاسی مطبوعاتی صورت حادتری به‌خود گرفته است. بزرگ‌ترین آسیب از جانب خودمان به صنف‌مان وارد می‌شود؛ زیرا نمی‌توانیم همدیگر را تحمل کنیم.
وی تاکید کرد: رابطه‌ی ما با مدیران مسوول، رابطه‌ی یک کارگر و کارفرماست، کارفرمایی که گاهی تعریف درستی از کار مطبوعاتی ندارد و اولین چیزی که برایش اهمیت دارد حقوقی است که باید پرداخت کند. در مطبوعات ما به‌راحتی یک عکاس حرفه‌یی را کنار می‌گذارند و یک آبدارچی را جایگزین می‌کنند.
او به مساله‌ی دستمزدها در این عرصه اشاره و تاکید کرد: کارکردن با دستمزدهای پایین‌تر از حد واقعی به عکاسان ضربه می‌زند. عکاس خبری همیشه در معرض خطر است، اما در بحث خبر برخلاف کشورهای دیگر اول به خبرنگاران ارزش می‌دهند، بعد به عکاسان. ما نباید کارمان را ارزان بفروشیم؛ زیرا مسوولان مجبورند از ما استفاده کنند!
صادقلو به تلاش‌های خود در انجمن اشاره کرد و گفت: با وجود همه‌ی تلاشی که کردم نتوانستم فرهنگ برنامه‌ریزی را در انجمن جا بیاندازم. گاهی یک برنامه تا مراحل نهایی پیش می‌رفت اما یک نفر در هیات مدیره به‌دلایلی مانع اجرایی‌شدن آن می‌شد. انجمن‌های موازی شکل گرفته است. البته تشکیل انجمن مثل آب خوردن است، ادامه دادن و پیاده‌کردن اصول اساسنامه سخت است که در این مرحله انجمن‌ها لنگ می‌زنند.
تا رسیدن به معیارهای جهانی فاصله داریم
بنا بر این گزارش، عطاالله طاهرکناره – عکاس آژانس AFP – به توضیح سیر عکاسی خبری در ایران پرداخت و ابراز کرد: با ظهور روزنامه‌ی همشهری به‌عنوان اولین روزنامه‌ی تمام رنگی، عکاسی خبری جدی گرفته شد. در این دوره بود که مردم با تصویر آشنا شدند؛ زیرا عکاسان جوان تحصیل‌کرده در این روزنامه بودند و برای نخستین‌بار صفحه‌های مجزای عکس در می‌آمد.
وی افزود: در زمان دولت خاتمی طیف جدیدی از مطبوعات شروع به فعالیت کردند که تیم‌های حرفه‌یی داشتند و گاهی حتا نیم‌تای اول روزنامه به یک عکس اختصاص می‌یافت. با این کار عکس، بین مردم و مطبوعات پل ارتباطی ایجاد کرد.
طاهرکناره تاکید کرد: با افول روزنامه‌ها، شرایط عکاسان خبری هم متفاوت شد. در شرایطی که خبرگزاری‌های غیردولتی مثل ایسنا فعال شدند، عکاسان جوان و تحصیل‌کرده‌ای را به کار گرفتند که کارهای خوبی ارایه می‌دهند. اما هنوز تا رسیدن به معیارهای جهانی فاصله داریم.
این مراسم با حضور برخی از دوستان، هم‌کلاسی‌ها و جمعی از دانشجویان دانشگاه هنر همراه بود و در جریان آن کلیپی از عکس‌های حسن قریب به‌نمایش درآمد و حاضران را متاثر کرد.
عکاسان شرکت‌کننده در میزگرد و دانشجویان این رشته ادامه‌ی نشست‌های این‌چنینی برای رفع مشکلات صنفی عکاسان خبری را خواستند.
انتهای پیام
