نمایشگاهی گروهی از آثار عکاسی ۸ تن از عکاسان با عنوان « حیوان درون » از روز جمعه ۲۶ آذرماه در نگارخانه شماره شش گشایش می یابد.
به گزارش پایگاه عکس چیلیک در این نمایشگاه که به کوشش: حافظ روحانی، سوگل کاشانی، ژوبین میراسکندریبرگزار می شود آثاری از: رئوفه رستمی، زروان روح‌بخشان، رضا شریفی، محسن شاهمردی، نامدار شیرازیان، علی‌رضا قاضی، بهنام صادقی، مریم نیازاده به نمایش گذاشته می شود.
در قاب ابتدای نمایشگاه عکس « حیوان درون » به قلم حافظ روحانی می خوانیم:
از همان زمان که پدران و مادران گم‌نام ما نخستین گله‌ی گاو را بر دیوار غارها تصویر کردند نه فقط آموختند که هنر می‌تواند «بیان» کند که در عین‌حال قدرت یگانه‌ی خود در دیدن و تصویر کردن توحش اطراف را نشان دادند و این همان زمانی بود که آنها آرام‌آرام آموختند تا به مدد هوش خداداد از غارها بیرون بیایند، از همسایگی حیوانات فرار کنند تا تمدن ما را بسازند و از هراس زندگی در طبیعت بی‌منطق که بی‌دریغ دامان ساکنان حیات وحش را می‌گیرد، بگریزند.
اما از مینوتور تا سانتور، از گرگ‌نما تا خون‌آشام، یا جن حتی که گاه با سم‌های‌اش بر آدمیان ظاهر می‌شود و آنها را می‌ترساند، حیواناتی که ما به امید فردایی به‌تر رهای‌شان کرده بودیم، گه‌گاه به سراغ‌مان می‌آیند و برای دمی فقط هراس زندگی در طبیعت بی‌منطق را به یادمان می‌آورند. همه‌ی آنها، با پیکره‌های نیمه انسانی / نیمه حیوانی نه فقط یادآور نیمه‌ی حیوانی رها شده‌ی ما در غارها هستند که در عین‌حال تصویرگر همه‌ی هراس‌هایی هستند که ما در دل غارها رها کرده بودیم، ولی آنها هم‌چون نفرینی ازلی با ما هستند و می‌مانند انگار.
حیوان درون می‌توان تصویری از همه‌ی این‌ها باشد؛ تصویر هر هراس شخصی، یا خاطره‌ای گنگ از گذشته که به مانند رویای زیست آزادانه در غارها در خاطرات‌مان مانده است. اما بی‌تردید تصویر یک باور کوچک است که هنر حتماً با درونی‌ترین نیازهای ما پیوند داشته و دارد، همان چیزی که هنر معاصر، به اصرار می‌کوشد فراموش کند.
این نمایشگاه ساعت ۱۶ روز جمعه ۲۶ آذرماه جاری گشایش یافته و تا ساعت ۲۰ ادامه خواهد داشت. علاقمندان می توانند تا پایان روز جمعه ۳ دی ماه همه روزه -به جز پنجشنبه ها- از ساعت ۱۶ تا ۲۰ از این نمایشگاه دیدن کنند.
گالری پنج شنبه ها تعطیل است.
گالری شماره شش در تهران، خیابان میرزای شیرازی، کوچه بیستم، شماره ۲، طبقه همکف واقع شده است.
منبع: پایگاه عکس چیلیک
۷ دیدگاه. دیدگاه جدید بگذارید
نمایشگاه با نامی توجه مرا به خود جلب کرد که مفهوم این نام را در عکس ها نیافتم .
بیشتر عکسها از ترسهای درونمان شکل گرفته بود تا از حیوان درون .
مونتاژ عکسها ماهرانه نبود. به نظر می رسد نمایشگاه عکاسی بیشتر به مفاهیم معنوی مورد نظر عکاس می پردازد تا به عکاسی و تبحر در عکاسی و نور و ترکیب بندی که ارکان اصلی عکس را تشکیل می دهد .
جای منتقد سازنده در میان عکاسان ایران خالی به نظر می رسد .
تناسب جذابیتی که بین نام و آثار انتظار می رفت ، در عکس ها نمود پیدا نکرده بود ، شاید دلیل آن عدم هماهنگی کامل بین قاب اول و آثار بوده باشد که به خوبی منظور از حیوان درون را شرح نداده بود.
البته در قاب اول برخی ترکیباتی درمورد طبیعت و انسان و حیوان و هنر به کار رفته بود ، که معنای درستی نداشت و نیاز به توضیح بیشتری دارند.
در کل مخاطب ارتباط چندانی نمی توانست با آثار برقرار کند.
مجموعه آثار ارایه شده با آنچه در محتوای متن قاب نخست نمایشگاه آمده بود، چندان همخوانی نداشت..
از جمله آثاری که به گمان من در چهار چوب مفاهیم، نام و بیانیه نمایشگاه نمی گنجید، آثار فتو مونتاژ آقای علی رضا قاضی بود، که رویکردی انتقادی به مذهب و اعتقادات مذهبی (با توجه به نشانه های تصویری، اسلام) داشت، آیا این مقوله در مبحث هراس ها و تحدید های مطرح شده می گنجد و مجال مطرح شدن در این بستر را دارد؟
از دیگر آثاری که می توان اشاره کرد، مجموعه ارائه شده آقای محسن شاهمردی بود که تلاش داشت تا هراس، وهم و ناشناختگی موجود در طبیعت را به تصویر بکشد، که نیمی از مجموعه ارائه شده در این مورد را موفق می دانم.
در کل آثار ارایه شده در پرداختن به لایه های درونی تر و پیچیده تری چون رمز و راز و وهم از رویکردی نو آورانه و متفاوت در این حوزه بر خوردار نبودند و تاثیر و کارکرد متن و عنوان نمایشگاه را نسبت به تصاویر شاخص تر می دانم.
نمایشگاه حیوان درون ادامه سلسه نمایشگاه هایی است که این روزها با تفکری جدید رونق پیدا کرده است. تفکری که ببینده را به چالش می کشاند. ببینده در تضاد بین تئوری ذهن عکاس و آنچه تعریف کلاسیک هنر عکاسی است گرفتار است.
عکاسی پا را فراتر از ثبت صرف لحظه ها گذاشته است، عکاسی هنر و رسانه ای برای بیان و نمایش درونیات نه چندان ساده هنرمند گشته است.
زمانی عکس ها خود به تنهایی روایتگر و داستان گو هستند و زمانی با ارایه گزاره ای ضمیمه عکس ،بیان عکس تکمیل می شود. ولی گاهی اندیشه ای چنان که باید از این هنر برای بیان سود نمی جوید و یا دچار نوعی سردرگمی در بیان تصویری می شود و یا گاهی بیان گزاره عکس بر تضاد تصویر و اندیشه می افزاید.
نمایشگاه حیوان درون هم در راستای عکاسی مفهومی تلاش در ارایه تئوری و اندیشه ذهن عکاس دارد ولی علی رغم تلاش اندیشه و نگاه ، در موضوع و تفکری نو ،ببیننده را در تضاد و سردر گمی میان آنچه می بیند و آنچه می خواند نگاه میدارد.
اسم نمایشگاه بسیار جذاب بود و دلم میخواست که حتما از آن بازدید کنم. قاب اول نمایشگاه هم به تنهایی خوب بود ولی در تماشای عکسها ارتباطی میان آثار و متن اول نیافتم .
علیرغم اینکه عکسهای خوبی هم میان آنها یافت میشد ، ولی در فهم عکسها و ارتباط با آنها دچار مشکل بودم.
حتی آثاری که به صورت مجموعه ارائه شده بود، به نظرم تک عکسهای قوی ای نبود و ادیت خوبی نداشتند.
در مجموع دیدارهایی که تاکنون از نمایشگاههای عکس داشته ام، به این نتیجه رسیده ام که قالب عکاسان ما چقدر به دنبال عکاسی مفهومی هستند ولی اکثرا متاسفانه یک تفکر عمیق و یا دغدغه فکری جدی که خود آنها را درگیر کرده باشد پشت عکسها نیست. شاید به این دلیل باشد که بازدیدکنندگان از نمایشگاه دچار سردرگمی و عدم ارتباط با آثار می شوند.
البته که ناظران و متولیان و عکاسان انجمن های عکاسی اگر با حضورشان در گالری ها این نکات را دریابند متوجه می شوند که در هدایت و حمایت ها و برنامه ریزی ها چگونه عمل کنند.
از نطر من نمایشگاه حیوان درون دارای یک نام تفکر برانگیزو فلسفی میباشد ،که ذهن کنجکاو انسان را وادار به رفتن و دیدن از این نمایشگاه میکند ، در ابتدا ی گالری با متنی ثقیل مواجه میشویم و سپس با کارهایی که تلاش خود را برای متفاوت بودن کرده اما در مراحل اولیه عقیم مانده و دچار یک از هم گسستگی شده و قوت نمایشگاه فقط در انتخاب اسم میباشد .
نمایشگاه حیوان درون سعی در انتقال مفاهیمی فلسفی و خودشناسانه داشت ومتن نمایشگاه برگرفته از مطالبی ثقیل و تامل برانگیز بود. اما چرا در این روزگار هر چه آثار عکاسان به سمت تخیلی و مفهومی تر شدن سوق پیدا میکند از درک و تفهیم آنها الکن و ناتوان تر می شویم . برای خلق آثار تخیلی و برگرفته از مفاهیم پیچیده ابتدا باید سالها تجربه کرد، مطالعات فلسفی روانشناسی و ادبی وسیع داشت تا به یک دیدگاه و جهانبینی خاص رسید و از مرز رئالیسم عبور نمود و مخاطب را با هر آنچه در ذهن پرورانده همراه کرد.
اما متاسفانه این مهم نه تنها در این نمایشگاه بلکه در بیشتر نمایشگاه هایی با این دست موضوعات محقق نشده. و گمان می شود هر چه اسامی و قاب اول پیچیده تر و غیر قابل فهم تر باشد بر ارزش اثر افزوده می شود. در صورتی که اثری فاخر و ارزشمند است که بتواند کامل ترین و ساده ترین مفاهیم خاص و ذهنی را عیان و بیرونی نمایش دهد. و قابل فهم برای عامه مردم.
در این نمایشگاه ضعفهایی چون عدم توضیحات کافی در کپشن جهت تشریح اثر و نیز از هم گسیختگی و همچنین رعایت نکردن کادربندی و وضوح برخی آثار مشهود بود.