عکسواره حسینی جان من است او در مسیر برگزاری است و برخی حالات از احوال هنرمندان و تجربیات ایشان هر از گاهی رونقی مضاعف به این رویداد می دهد.
تاکنون عکاسان و هنرمندان بسیاری از نگاه و باور و حس و احوال و انتظار خود گفته اند و با مراجعه به صفحه «دبیرخانه عکسواره حسینی جان من است او» در شبکه اینستاگرام می توانید آنها را مرور کنید.
اما برخی در این میان بنا بر درخواست دبیرخانه با ارسال یادداشت از احوال خویش برای این جریان والا روایت کردند.
یادداشت کیارنگ علایی هنرمند نام آشنای عکاسی و سینما از جمله ی آن نفحات وزین است:
رفیق اعلی فانوس به دست ایستاده است و عطرش نه رایحه گل های وحشی، که بوی آن درخت گمنامی است که در آسمان ریشه دارد و شاخه هایش را تا نزدیکی شانه های آدمی فرود می آورد. گوشه ذهن مان نوری است روشن تر از خاموشی که با بی سخنی و بی چگونه گی، همسایه است. در تعاریف محدود و مناقشه آمیز زیبایی نمی گنجد، چرا که زیبایی شناسی محض است و هر الهام و اقتباس و روایتی از او می آید و هنر از روی دست او می خواند، آن چنان که هیچ آیینی را هم چون آیین او نمی دانند.
عکاسی پس از این که از تقید پرتره نگاری خارج شد، کیفیات جدیدی ورای عکس های یادگاری و ترکیب بندی طراحی شده افراد به خود گرفت. این کیفیت جدید، مترادفِ توصیف شرایط اجتماعی انسان و متناظر با فردیت و گرایشات شخصی عکاس بود، می توان گفت تنها جایی که سلایق و جهت گیری های شخصی کنار می رود و روح جستجوگری به منظور ابراز علاقه به جمع های انسانی، نمایش آیین ها و نهایتا انباشتن سند برای درک بهتر وضعیت حال در نظرگاهِ زمان و منبعی برای پژوهش آیندگان، رویه اصلی هنر عکاسی می شود، همین جاست.
نکته دیگر در عکس های آیینی بن مایه فولکلور آن هاست. قصه های عامیانه در سراسر دنیا از رویارویی و مواجهه خیر و شر تولید شده اند، می توان گفت بازآفرینی فولکلور یک جور ادای دین است به آرزوی دیرینه بشر برای غلبه بر شرارت ها و تباهی های تاریخ، و عکس های آیینی در بازتولید و نمایش مکررشان در جشنواره های متعدد موضوعی مشغول چنین رسالتی اند.
حتی اگر در سایه دیجیتالیسم و تغییر مناسبات واقعیت در نظام تصویر دیجیتال امروز، ماهیتی تاویلی به خود بگیرند.
https://chiilick.com/?p=263562
