#در_چنین_روزی مارک ریبو/ Marc Riboud عکاس فرانسوی یکی از جذاب ترین و نمادین ترین عکس هایش را ثبت کرد.
او که در یک تظاهرات علیه جنگ آمریکا در ویتنام شرکت کرده بود، تصویری را ثبت می‌کند که یکی از سمبل‌های صلح می‌شود. عکس «زن جوان گل به دست» در ۲۱ اکتبر ۱۹۶۷ در واشنگتون در مقابل پنتاگون، در هنگام راهپیمایی برای صلح ویتنام متولد شد.
زمانی که در سال ۱۹۶۷ جنگ ویتنام به اوج خود رسیده بود و فریاد مخالفان از هر سوی جهان در مخالفت با این جنگ به صدا درآمده بود، تظاهراتی در واشینگتن دی سی ترتیب داده شد که جمع زیادی از مخالفان جنگ، فعالین حقوق بشر، مبارزین حقوق سیاهان، لیبرال ها، هیپی ها و … در آن حضور داشتند.علاوه بر اینها جمع زیادی از سربازان گارد ملی، کاملا مسلح برای جلوگیری از حمله معترضین به ساختمان پنتاگون در مقابل آنها صف آرایی کرده بودند.
مارک ریبو در مقاله ای که در سال ۱۹۸۹ از او چاپ شد درباره آن روز و این عکس می گوید:
“یک روز در اکتبر ۱۹۶۷ خود را در واشنگتن یافتم. جمعیت عظیم و به وجد آمده ای برای صلح در ویتنام در حال راهپیمایی بودند. صدها هزار مرد و زن، سیاه و سفید به ساختمان پنتاگون، ارگ بزرگترین ارتش جهان نزدیک می شدند. برای یک روز جوانان به آمریکا چهره ای زیبا بخشیده بودند. من دیوانه وار عکس می گرفتم، آخر شب فیلم هایم تمام شد. آخرین عکسی که گرفتم بهترین بود. نماد جوان آمریکایی در کادر من قرار گرفته بود. ارتش آمریکا در آن روز چهره ای غمگین از خود به جهان نشان داد.”
این عکس تبلور لحظه ای است که در آن تنش و مهربانی با هم آمیخته است. این ترکیب به بسیاری از عکس های ریبو قدرت بخشیده است. عکس «زن جوان گل به دست» دور تا دور دنیا سفر کرده است و به نمادی از گریز از خشونت و منبع الهام صلح جویان جهان مبدل شده است. این اثر تاریخ مصرف، قهرمان و سرزمین ندارد و به موضوعی تکیه می‌کند که بشر را سال‌ها درگیر خودش ساخته است. «هاوارد گرینبرگ»، گالری‌دار آمریکایی، درباره این عکس می گوید:
” این عکس دو جنبه دارد، هم تاریک و هم روشن است. زن جوان را در مقابل سرنیزه‌ی سربازان نشان می‌دهد و سال‌های جنگ ویتنام را تداعی می‌کند، ولی در نهایت چیدمانی خوشبینانه به وجود می‌آورد زیرا که مخاطب احساس می‌کند که زن جوان پیروز خواهد شد. این‌گونه است که این تصویر به نمادی از صلح جویی بدل می‌شود. ما فکر می‌کردیم که می‌توانیم دنیا را عوض کنیم و عکس مارک ریبو این امید را به ما می‌بخشد. این عکس امید بخش است، به انسانیت بها می‌دهد و حسی را در بیننده ایجاد می‌کند که هیچ‌گاه قدیمی نمی‌شود. حسی مشترکی که فارغ از هر ایده و تفکری، دوست‌داران صلح و آرامش را به هم پیوند می‌دهد.“
جان رزکاسمیر/ Jan Rose Kasmir دخترجوانِ عکس مارک ریبو که گل به دست مقابل سربازان آمریکایی ایستاد، درباره حس خود در آن زمان می‌گوید:
“من در آن موقع ۱۷ ساله و طرفدار گروههای ضد جنگ بودم، فکر میکردم جنگیدن در ویتنام و آنچه در آنجا می‌گذرد به ماربطی ندارد. در آن روز به تظاهرات رفتم و در جلوی مجسمه یادبود لینکن در واشنگتن جمع شدیم و شروع به حرکت به سمت پنتاگون کردیم؛ بسیاری در جمعیت فریاد می زدند «زنده باد چه، زنده باد چه» و من نمی فهمیدم منظورشان چیست. حتی اسم چگوارا را هم نشنیده بودم. وقتی به نزدیکی پنتاگون رسیدیم، گارد ملی صفی در جلوی ما تشکیل داد. یک نفر به همه گل می‌داد و من هم یک گل داوودی از او گرفتم. در کشاکش حرکت در تظاهرات خود را در مقابل سربازان یافتم. خطری از این جهت که ممکن است ما را بکشند احساس نمی‌کردم ولی سربازان هم به هیچ عنوان با ما ارتباط چشمی برقرار نمی‌کردند. به نظر می‌ترسیدند که ممکن است به آنها فرمان شلیک داده شود. در آن لحظات بسیار غمگین بودم، با خودم فکر میکردم این سربازان چقدر جوان هستند و همه آنها و ما، قربانیان ماشین جنگی هستیم که به راه افتاده است.“
این عکس در روزنامه‌های آن زمان که دوره طلایی عکاسی خبری بود، از جمله تایم و لایف منتشر شد و بازتاب بسیار وسیعی داشت ولی آنطور که کاسمیر می‌گوید، او این عکس را تا ۲۰ سال بعد ندید. عکس را پدرش در سفری که به اسکاتلند داشت، به طور اتفاقی در مجله ای مربوط به عکاسی دید و بعد از آن بود که کاسمیر با مارک ریبو تماس گرفت و خود را به او معرفی کرد. اطلاع از محبوبیت عکس به او نشان داد که اقدامات او می تواند تغییر ایجاد کند.
ترجمه: سید مهدی طباطبایی، اعظم حشمتی
————————————————————————————————————————–
برای مشاهده دیگر عکس های مشهور و جریان ساز در تاریخ عکاسی می توانید هشتگ #در_چنین_روزی را در سایت پایگاه عکس چیلیک و صفحه این رسانه در شبکه اجتماعی تلگرام، اینستاگرام و توئیتر دنبال کنید/.
