دوست دارم شهرم رابه شما نشان دهم

خبرگزاری میراث فرهنگی_فرهنگ وهنر_«دوست دارم در برابر چشم اندازهای با ارزش بایستم و با دوربینم بازی کنم. زوایای غیرعادی را پیدا کنم و نقطه نگاه یک معمار یا یک پیکر تراش را پررنگ تر جلوه دهم. این طور بود که دوربین همراه یهودیان شوینده خیابان چشم در چشم شد و از روشنایی های زمین بازی تا لبه برکه ای یا گوشه ای در آبنما حرکت کرد. بنابراین این همان چیزی است که می خواهم بدان وسوسه تان کنم: نگاه کنید.نگاه کردن توسط چشم ها، دست ها،پاها و زانوها انجام می گیرد. فرایندی بی پایان است و مراقب باشید!شما را تغییر می دهد.»

 این بخشی از نوشته ورودی نمایشگاه عکس عکاس و گرافیست اتریشی "هاینتس سولارتس" است که شما را به دیدن عکس هایی که از زادگاهش وین گرفته، دعوت می کند. شهری که آن را دوست دارد و دوست دارد که آن را به همه نشان دهد. ما را وسوسه کند تا آن را آن طور که خودش نگاه کرده تماشا کنیم، تا آن وقت ما هم مثل خود او شیفته آن شهر شویم.

این هنرمند اتریشی متولد سال ۱۹۶۸ در شهر وین است و فعالیت هنری خویش را با عنوان یک عکاس و گرافیست آزاد از سال ۱۹۹۵ در نشریات مختلف و آژانس‌های تبلیغاتی آغاز کرده‌است. نمایشگاه وی تا ۱۹ تیر ماه در فرهنگسرای هنر(ارسباران) ادامه دارد.

سولارتس برای نخستین بار است که به تهران سفر کرده  و می گوید دوست دارد از تهران هم مثل وین عکس بگیرد، به شرط آنکه چند سالی را تهران بماند:

چرا این شیوه عکاسی را انتخاب کردند؟ به نظرم شهر برای ایشان خیلی مهم است و حتی اهمیتش از خود آدم هایش هم بیشتر است؟
بله. من همیشه دوست داشتم از شهر عکاسی کنم ، چون آن را به همراه ساختمان هایش دوست دارم. علاوه بر این به نظر خودم کسی نیستم که بتوانم از انسان ها خوب عکس بگیرم، به همین دلیل بناها و خود شهر برایم از اولویت برخوردارند.

احساس می کنم عکاسی از بناهای و ساختمان هایی که زاویه دارند را ترجیح می دهید.  شاید هم به همین دلیل است که فکر می کنم بناهای مدرن را به ساختمان های تاریخی ترجیح می دهید. این طور نیست؟
البته هر دوی آنها برای مهم است و شهر وین که یک هزار سال قبل ساخته شده است با تمام ساختمان های تاریخی و جدیدش برایم جالب هستند. هرکدام از این دوره های زمانی ارزش و اهمیت خود را دارد. همیشه خطوطی را که می بینم دوست دارم، دنبال کنم و از به هم رسیدنشان عکس بگیرم.  شاید این هم به آن دلیل باشد که گرافیک خوانده ام ، کار عکاسی ام را هم تحت تاثیر قرار داده است و دنبال کردن این خطوط را برایم جذاب تر کرده.

به نظر می رسد در برخی عکس هایتان با گرفتن یک زاویه خاص سعی در اغراق در یک بنا یا دفورمه شدن آن دارید؟
نه. بیشتر در عکاسی یک سری خطوط را می گیرم و آنها را دنبال می کنم و شاید شکل بیرونی آن این طور به نظر برسد که در جنبه ای از بنا اغراق شده است.

چه مدت است که کار عکاسی می کنید؟
حدود ۲۰ سال است که عکاسی را شروع کرده ام . یعنی تقریبا هم زمان که کارهای گرافیکی انجام می دادم. اما یک سال و نیم است که عکاسی روی بناهای وین را آغاز کردم البته تقریبا با یک تاخیر ۲۰ ساله!

تمام عکس هایی که در این نمایشگاه انتخاب شده اند، شرح عکس دارند و برخی از آنها هم طولانی هستند. فکر نمی کنید که این نوشته ها ذهن بیننده را به سمتی ببرد که شما در این نوشته ها اشاره کردید و به نوعی انتخاب را از او بگیرد؟
 نمی دانم شاید. اما دوست داشتم این نوشته ها مکمل دیدگاه من در عکس هایم باشد. به همین دلیل آنچه را که از عکس ها احساس می کردم به زبان آوردم  وآنها را نوشتم. چون یک حالت شاعرگونه هم دارم و دوست دارم آن را با بیننده شریک شوم. به دلیل هم که گفتید تا آخرین لحظه شک داشتم که اینها را بگذرم یا نه که بلاخره هم شرح عکس ها در زیر عکس ها باقی ماند.

اتفاقا بعضی از همین شرح عکس ها انگار از زبان یک کودک نوشته شده، احساس می کنید که هنوز کودکی در وجود شما هست و این حرف ها را می زند.
(با خنده) از این تعریف واقعا خوشحالم. اما بله این احساس را دارم و فکر می کنم که بسیاری از آدم این احساس کودکی را همیشه با خود دارند.

دیدم اینجا که ایستاده اید دائم از مردم و آدم هایی که از کنار عکس هایتان رد می شوند عکس می گیردید، چرا؟
خوب مردم وقتی به عکس هایم نگاه می کنند و در آنها دقت می کنند برایم جالب هستند. اگرچه گفتم که ساختمان ها از آدم ها برای عکاسی برایم جالب تر هستند، اما دوست ندارم آنها را به طور کامل از عکس هایم حذف کنم. بلکه دوست دارم آنها مثل روح در عکس هایم بیایند و بروند.

چرا تصمیم گرفتید در ایران عکس هایتان را به نمایش بگذارید.
چون دعوت شدم.

چقدر صادق هستید؟
(با خنده) بله خوب از اینکه بتوانم به وسیله عکس هایی که گرفته ام، شهر و زادگاهم را به دیگران معرفی کنم خوشحال می شوم و از این پیشنهاد هم استقبال کردم.

تصمیم ندارید از تهران هم در این مدتی که در ایران اقامت دارید، عکس بگیرید و در نمایشگاهی به نمایش بگذرید؟
چرا اتفاقا دوست دارم که چنین کاری بکنم، اما باید حداقل دو سه سالی در تهران بمانم تا شهر را بشناسم، علایقم را در شهر زاویه های دلخواهم را پیدا کنم.

فکر می کنید باز هم ساختمان های تهران برایتان جذاب تر هستند یا مردم سوژه های جالب تری خواهند بود؟
این را بعد از یک سالی که در تهران ماندم به شما می گویم!

به عنوان سوال آخر ، ما رسم داریم که بعد از ورود یک خارجی به کشورمان نظرش را راجع به کشورمان بپرسیم . خوب نظر شما درباره ایران چیست؟
از نظر سیاسی یا منظورتان مردم هستند؟

نه راجع به مردم
البته من تازه دو روز است که تهران رسیدم، اما مردم خیلی خوب و مهربان هستند.