عباس عطار حدود شش دهه از مهم‌ترین وقایع سرتاسر دنیا عکاسی کرد و همین موضوع او را به عکاسی سرشناس در سرتاسر دنیا تبدیل کرده است. او در دهه ۷۰ میلادی با انتشار گزارش‌های تصویری از وقایع بیافرا، ویتنام و آفریقا به دنیا معرفی شد.

عباس عطار نگرش‌ها و باورها و اندیشه‌های رایجِ روزگار را با دوربین خود می‌نوشت او می‌گفت «برخلاف نویسنده که بر کلمات چیره است، عکاس گرفتار واقعیتی است که در برابر او قرار دارد. برای گریز از اسارت باید به عکس خود تعالی بخشد»

به قول عباس: «عکاسی که میگه تکون نخورید، یه جای کارش می‌لنگه!» عباس را عکاس «لحظه‌های معلق در حرکت» می‌دانند. او در توضیح این اصطلاح میگوید:« من لحظه رو متوقف نمی‌کنم‌. بلکه اون رو معلق می‌کنم‌. می‌خواهم این حس رو منتقل کنم که آدم‌ها جلوی دوربین به همون کاری که پیش از ثبت عکس بودن، ادامه می‌دهند. اگه به عکس‌هایم نگاه کنید در بهترین عکس‌هایم معمولا عناصر و المان‌های متعددی دیده می‌شوند و چندین اتفاق همزمان رخ می‌دهد.»

عطار عکس های تاریخی بسیار مهمی از مراحل شکل گیری انقلاب اسلامی ایران تهیه کرد و حضور پررنگی در این عرصه داشته است. او دراینباره می گوید: «این کشور من، مردم من و انقلاب من بود. حداقل در مراحل اولیه، انقلاب به معنی حرکتی ملی بود… وقتی به ایران برگشتم دانستم اتفاقی خواهد افتاد. می‌خواستم کاری عمیق درباره ایران انجام دهم اما ناگهان انقلاب شد. پس تنها کاری که باید انجام می‌دادم این بود که به خیابان‌ها بروم و عکس بگیرم…»

عباس علاوه بر انقلاب ایران به خاطر عکس هایش از بیافرا، ویتنام و آفریقای جنوبی به دنیا معرفی شد.
او در طول سال های فعالیتش در آژانس های خبری متعددی از جمله سیپا پرس و گاما عکاسی کرده و سرانجام در ۱۹۸۱ به آژانس عکس مگنوم پیوست و از سال ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۱ میلادی رئیس دوره‌ای مگنوم بود؛ آژانسی که توسط عکاس مشهور فرانسوی «هنری کارتیه برسون» به همراه «رابرت کاپا» و تعدادی از عکاسان جنگ تشکیل شد که برای ثبت وقایع مختلف سیاسی و اجتماعی دنیا دور یکدیگر جمع شده بودند.

یک سال پیش از آنکه او رئیس دوره‌ای آژانس شود، بعد از ۱۷ سال دوری از سرزمینش به ایران بازگشت. دستاورد این سفر، کتابی شد به نام «روزشمار ایران ۲۰۰۲–۱۹۷۱» که علاوه بر عکس‌ها، شامل یادداشت‌های روزانه عباس نیز هست و این یادداشت‌های روزانه در ایام سفر کمک می‌کند تا زیبایی‌شناسی شخصی عکس‌هایش برای بیننده شناسانده و معنی شود.
او از سال۱۹۸۳ تا ۱۹۸۶ به مکزیک سفر کرد و به عکاسی پرداخت. ۱۱ جلد کتابی که تاکنون از او به چاپ رسیده، تنها بخشی از فعالیت‌های سی‌ و شش‌ساله او را شامل می‌شود.

عطار عکس‌هایش در ۶ دهه عکاسی را به ۱۰ موضوع: خشونت، تحجر و نفرت، تحقیر، درد، شلوغی، ریشخند، معنویت، زیبایی، اندوه و خلوت دسته بندی می کند؛ که خشونت پربارترین فصل کاری او را می سازد. از نگاه عباس تعریف خشونت تنها در میدان جنگ و انقلاب خلاصه نمی شود بلکه خشونت انسان به حیوانات، خشونت فرد به خودش و خشونت مذاهب و … را نیز دربرمی گیرد.

عباس عطار در پنجم اردیبهشت ماه ۱۳۹۷ و در سن ۷۴ سالگی، به خاطر بیماری سرطان در پاریس درگذشت.