نمایشگاهی با عنوان «هفت سنگ» در گالری راه ابریشم گشایش یافته و صاحب اثر شادی قدیریان است.
نگاهی چون عباس عربزاده که با تالیفات عکس و عکاسی همچون: همدان، دروازه تمدن در سال ۱۳۸۴/ گیلان، رویای سبز ایران در سال ۱۳۸۶/ اصفهان، مهد هنر ایران در سال ۱۳۸۹/ فارس، ملک خیال انگیز ایران در سال ۱۳۹۱ شناسنامه‌ای وزین برای خود در جامعه عکاسی رقم زده، مروری ظریف با واژه ها از کارآمدی، شکل‌گیری و لزوم پرداخت به پروژه هایی از این دست بر این نمایشگاه داشته است.
عباس عرب زاده متولد ۱۳۴۹ از شهر همدان و دانش آموخته رشته سینما از دانشگاه هنر تهران است و خود را در کتابچه‌ای چون «عباس عرب زاده/ معرفی عکاس و آثار» برای مخاطب تعریف کرده ولی آخرین تالیف تصویری این عکاس ایرانی چندی پیش کتابی بود با عنوان «صدای عکس» که با حضور ایشان در نمایشگاهی گروهی با همین عنوان رونمایی شد.
متن یادداشت در پی آمده نوشته ای از این عکاس فعال است که به بهانه نمایشگاه “هفت سنگ” شادی قدیریان در راه ابریشم از این عکاس ایرانی منتشر شده است. یادداشتی که حاوی نکات ارزشمندی از مروری بر فضای عکس و عکاسی امروز جامعه عکاسی ایران می باشد.
روز جمعه هفتم مهرماه، نمایشگاهی شامل هفت تابلو عکس از شادی قدیریان در گالری ابریشم گشایش یافت و من نیز به دعوت این بانوی هنرمند از نمایشگاه دیدن کردم.
عنوان نمایشگاه در ابتدا، ذهن هر مخاطب ایرانی را با یک چرخش نوستالژیک به سمت بازی هفت سنگ دوران کودکی می برد؛ شاید برای برخی ایهام باشد اما از نظر من این فقط یک جناس است زیرا آنچه که در نمایشگاه با آن مواجه می شوی دنیایی دیگر دارد.
پوستر نمایشگاه هم که توسط حامد جابرها طراحی شده به گونه ای است که سمبل اصلی یعنی سنگ را نشان داده و هیچ گونه صورتی از آنچه در بطن نمایشگاه وجود دارد را در خود جای نداده و این نیز نگاه هوشمندانه ای است.
با ورود به سالن و دیدن اولین تابلو شگفت زده شدم و با دیدن تابلوهای بعدی این شگفتی در من به اوج رسید و چنان از ایده و خلاقیت و اجرای ظریف و تام و تمام آن لذت بردم که مدام لبخندی عمیق بر لبانم نقش بسته بود. نگاهی روانکاوانه و عمیق به تنهایی انسانها، نمایش سمبلیک فضای سنگین و حجیم تنهایی بشر از کودک تا کهنسال، نمی خواهم بگویم کسی تابحال به موضوع تنهایی بشر نپرداخته است که بل این موضوع بسیار دستمایه کار هنرمندان در ادوار مختلف بوده و هست، اما نوع نگاه و یافتن فرمی درخور و شایسته برای چنین موضوعی خلاقیت هنرمند را می نمایاند و در این مجموعه عکس، این فرم و نگاه بسیار زیبا و قدرتمند نقش بسته است.
در آثار قبلی شادی قدیریان همچنان نگاه های خاص و خلاقانه بسیار به چشم می خورد و به غیر از یکی دو مورد که به نظر من برای مدیوم هنر عکاسی مناسب نبوده اند؛ اما عکس شده اند؛ مابقی خوش درخشیده اند.
حال این مجموعه جدید از نظر من بسیار محکم و متفاوت تر از قبل است. یک کار تیمی درست و حرفه ای، استفاده خوب و بجا از هنرمندان مکمل همچون امیر اثباتی به عنوان طراح صحنه لباس و سروش موسوی سپهر برای ویرایش و تلفیق و ترکیب عکس ها که هر یک از این عزیزان با دقت و وسواس تمام در کنار شادی قدیریان؛ گروه اجرایی را کامل کرده اند و این خود نشان از رشد هنر عکاسی کشور و ورود به ورطه ای متفاوت را دارد که قبلن کمتر دیده شده و اغلب عکاسان تصور بر این دارند که این هنر انفرادی است و از رفتن به سمت اجرای کارهای گروهی امتناع می کنند، گرچه این مهم دلایل خود را دارد یعنی کار گروهی هزینه بردار است و نیاز به مدیریت زمان اجرا دارد و در کشور ما بسیار کم دیده شده که سرمایه گذاری پیدا شود که بر اجرای مجموعه های عکس همچون یک فیلم؛ ولی در اشلی کوچکترسرمایه گذاری کند و باز دلیل آن این است که هنر عکاسی در ایران نه دنیای نقد دارد و نه دنیای بیزینس و انجمن های عکاسی هیچ کدام برای رشد و ارتقای این مهم اقدام مثمر ثمری انجام نداده اند و حتا گالری ها نیز در این زمینه کمتر تلاش کرده اند و خب ناگفته پیدا است که چرا این هنر و هنرمندان آن در بخش سرمایه و سرمایه گذاری ضعیف هستند.
طی گفتگویی که با شادی قدیریان داشتم متوجه شدم که سرمایه کل کار را نیز خودش و در شرایط بسیار سخت امروزی بر دوش داشته و پروژه حدود سه سال با قطع و وصل شدن‌های سخت به بار نشسته است و آرزو می کنم نتایج بسیار مثبتش را نیز دریافت کند.
حال آنچه که دیروز در نمایشگاه شادی قدیریان شاهد آن بودم پروژ ای بود که با جمع همه بایدها شکل گرفته و بسیار موفق و سربلند از آب درآمده، هفت تابلو در قالب هنر عکاسی و در سبک سمبولیسم، فضای سنگین و دردناک تنهایی ما آدمها و استیصال ناشی از آن را به زیبایی تمام به نمایش گذاشته و از نقطه نظر تکنیکی، کارها بسیار دقیق و بی نقص اجرا شده اند، گرچه من به شخصه ترجیح می دادم اندکی از حالت فانتزی آن کاسته و به بافت رئالیتی آن افزوده می شد اما این قابل اغماض است، همچنان که در عکس اول و آخر بافت رئالیتی غالب تر از مابقی عکس هاست. ما در ابتدا جلوی ساختمانی ایستاده ایم بعد وارد شده و فضاهای داخلی خانه را با شخصیت های تنها و رنجور آن در هر تابلو می بینیم، آنها می توانند اعضای یک خانواده باشند که به ظاهر کنار هم زندگی می کنند اما هریک دنیای تنهای خود را دارد و جو سنگین این تنهایی ها با نماد سنگ های غول پیکر در صحنه تجلی می کند و غم و استیصال را در چهره تک تک شخصیت ها به وضوح می توان دید.
همچنین این آدمها می توانند اعضای یک خانواده نباشند و هریک از زندگی جداگانه ای برش خورده باشند و این را عکاس بر عهده مخاطب گذاشته تا هرآنچه دوست دارد بردارد.
“اریک فروم” معتقد است که تنهایی نخستین خاستگاه اضطراب است. “تنهایی” همواره همراه انسانها بوده و هست و خواهد بود، شاید هرچه پیش می رویم تنهاتر می شویم و این نکته ایست که همواره فلاسفه، روان شناسان، جامعه شناسان و هنرمندان سعی در هشدار آن دارند.
در پایان برای این بانوی هنرمند کشورمان آرزوی سلامتی دارم و به عنوان عضو کوچکی از خانواده عکاسی کشور به او و تیمش از صمیم قلب تبریک می گویم. باشد که شاخه های مختلف عکاسی در ابعاد این چنینی رشد کنند و مخاطبان با گونه های مختلف عکاسی و قدرت و وسعت این مدیوم هنری بیشتر آشنا شوند.
عباس عربزاده
هشتم مهرماه هزار و چهارصد و دو
