رویدادی چون ده روز با عکاسان از ابتدا یکی از خروجی های ویترینی انجمن عکاسان ایران بود. به گونه ای که هر سال یکی دبیری اش را می‌پذیرفت و دیگران زیر عَلَمِ نام او، بیرق «۱۰روز با عکاسان» را تکانی می‌دادند تا علائم حیات در این جمعیت امیدبخش محفوظ بماند.
این چرخش، گاهی! لابلای نام انجمن‌های عکاسی می گشت و گاه! منتهی به نام‌ها می‌شد و اعضای هیات مدیره انجمن عکاسان ایران هر سال با سیستم «پوتین/مدودوف» یکی را بی‌نیاز از فید قرعه بر مستند دبیری می‌نشاندند و عَلم را هم به دستش می‌سپردند و می‌گفتند: «بچرخان! تا بلکه امسال هم چرخیده شود».
این رفتار و تکرارش باعث شد شانیت انجمن عکاسان از یک نهاد مدنی و اجتماعی از سال ۱۳۸۸ تا به اندازه یک دورهمی دانشجویی_دانشگاهی در راهروها و گالری های خانه هنرمندان ایران در سال ۱۴۰۲ تنزل پیدا کند و حتی! عاملان دست اندرکار قبلی و دبیران ادوار پیشین نیز توان دفاع از آنچه رقم زده شده است در خود نمی‌بینند و نگرانی از برچسب زدن‌های گستاخانه! و خوردن‌های ناشی از جاه طلبی های روشنفکرانه! آش را تا آنجا شور کرده باشد که معدودی از صاحب کسوتان و موسپیدان عکاسی که اعتبار عکاسی پرچم این مرز و بوم‌اند، ترجیح می دهند با این جریان شبه روشنفکری مزین به ظاهری عکاسانه در خلوت و سکوت، همراهی کنند و یا تعدادی دیگرشان در گپ وگفت‌های دو یا چند نفره داخلی، مراتب اعتراض‌شات را با مسئولین بیان کرده و از همراهی با این جریان خودمانی، اعلام برائت کنند.
این تنزل سیر در حالی است که گاهی! اجماعی در جمع هیات مدیره این انجمن دیده می‌شد چونان که یک بار در یادداشت: «علائم حیات در انجمن عکاسان ایران مشاهده شد» به آن پرداختیم اما انجمنی که با حضور رسانه های مکنوب و دیداری و دیجیتالی عکاسی و حضور عکاسان صاحب نام و کسوت آغاز به کار کرد در مسیری افتاد که سالها است رسانه های تخصصی عکاسی (با عمر قریب به دودهه حضور و فعالیت) را کنار زده و با ادامه و استمرار عدم توجه به پرسش افراد و اشخاص، ساز وکار فرسایش‌گر، زمینه ساز انتشار خبر استعفای یکی از عکاسان(اسماعیل عباسی+ تا محسن راستانی +) از حضور در جمع هیات مدیره شده است.
در این باره سالها پیش نوشتیم: «ده سالگی انجمن عکاسان ایران بر چه کسی مبارک است؟» پس از اینکه مطلب «افتتاحیه ده روز با عکاسان مراسم تلخی بود» منتشر شد، متن دیگری به اتاق خبر دفتر رسانه پایگاه عکس چیلیک رسید که در ادامه می‌آید و لازم دیدیم چند نکته ساده و صریح و بی‌پرده را بسیار گذرا از طریق رسانه‌های عکاسی با مسئولین کنونی و مسئولان پیشین این جریان، درمیان بگذاریم! تا روزی نرسد که مدعی شوند: اگر دیدید! چرا نگفتید؟ و چرا مطلع مان نکردید؟ تا جلوی این اضمحلال را بگیریم؟
***___***___*** ***___***___*** ***___***___*** ***___***___*** ***___***___*** ***___***___***
۱ـ هنر و هنرمند باید پیشرو جامعه هنری باشند. اما این پیش افتادگی نمی تواند بیشتر از چند قدم باشد.
در هنر معاصر یکی از ارکان رشد هنر، رشد درک و مطالبه مخاطب است. اگر میان هنر و هنرمند با اثر هنری ـ به هر دلیلی ـ گسست ایجاد شود، این رکن اساسی فرو می ریزد. بنابراین در چنین رویدادی نمی توان مخاطب را با این باورهای به زبان نیامده مرعوب کرد که؛ «اگر تو موافق چنین رویکردی نیستی، پس حتماً کهنه و بی سوادی و من در مسیر رشد منتظر تو نخواهم ماند.» ترفندی که به نظر می رسد بعضی از حرفه ای‌ها را هم از میدان نقد خارج کرده است. اگر چه چنین باوری را باید در حد یک ادعای ثابت نشده پذیرفت.
۲ـ وقتی صحبت از رویداد دانشجویی می شود نمی توان تبعات آن را با کلماتی مثل «آکادمیک»، «کیوریتال» و… حذف کرد.
این رویداد یک کار دانشجویی با محوریت کرکسیون بین شاگرد و استاد شکل گرفته است. (آن هم بر اساس آشنایی های شخصی و نه یک ارتباط مبتنی بر نهاد انجمن عکاسان یا جامعه فعال عکاسی.) با همان ضعف های دانشگاهی که آشنای همه اهالی هنر است. حتی نحوه ارائه آثار در کیفیات فنی و سایز و چیدمان و… هم ما را به یاد همان راهروهای دانشگاهی می اندازد.
فقط گویا چند نفری این رویداد را سکویی برای رشد و شهرت طلبی فرض کرده اند.
۳ـ در جلسات نهمین دوره ده روز با عکاسان کمتر به حضور پیشکسوتان انجمن عکاسان ایران یا حتی اعضاء سایر انجمن های عکاسی برخوردیم.
در رسانه های رسمی و غیررسمی هم از نظرات ایشان خبری نبود. این غیبت معنادار است.
چرا اهل فن نظری تاییدی یا انتقادی از این رویداد منتشر نکردند؟ آیا موافق روند و خروجی این دوره بودند یا اشکالاتی بر آن داشتند؟ آیا این رویداد از هر ایراد قابل نقلی مصون بود؟ یا آن قدر پیش پا افتاده بود که استادان فن، شأنی برای نقدش قائل نبودند؟
مبادا! هنرمندان عکاس و منتقدین هنری از گفتن منع شده اند یا منافعی در این سکوت دارند؟
چرا ایرادات حقوقی و صنفی که سال گذشته بر این رویداد وارد شده بود بی پاسخ ماند؟
صبرا رئیسی/ خرداد ماه ۱۴۰۲
