منبع: آژانس عکس همشهری –
یادداشت / نادر داودی
تولد ما در مرگ دیگری است
آیا عکس هایی که از جنایات علیه بشریت گرفته می شوند و در این روزگاران راحت تر از گذشته به چشم مخاطب می رسند، کمکی به تغییر مسیر تاریخ خواهند کرد یا این عکس به زودی در میان هزاران و میلیون ها عکس دیگر از گوشه های دیگر زندگی ما ناپدید و محو می شوند.
ما در مرگ دیگری است
عکس کودک سوری (آیلان) که بر ساحل ترکیه آرمیده بود، بیش از هر چیز من را به یاد عکسی می اندازد که اگر اشتباه نکنم، ساسان مویدی در سال ۱۳۶۷ در حلبچه انداخت. در آن عکس کودکی در آغوش پدرش جان باخته بود و پدر حتی فرصت فرار کردن نیز نیافته بود. از آنکه ارتش عراق از بمب های سیانور استفاده کرده بود و دو استنشاق دم و بازدم برای قتل عام بیش از پنج هزار نفر در یک شهر کافی بود.
در آن روزگار البته شبکه های الکترونیکی مجازی وجود نداشتند و برای آگاه کردن جهان، زحمات زیادی کشیده شد و البته که بار سنگین اطلاع رسانی نیز بر دوش عکاس ها بود. یک بار در مقاله ای در مجله تصویر به مناسبت حادثه یازدهم سپتامبر نوشتم که «تولد ما در مرگ دیگری است». و منظورم از «ما» عکاس های خبری بود. یعنی آن جا که فتوژورنالیسم خودی نشان می دهد و «ضرب عکس» از «ضرب شصت» قوی تر است، باید که مردمانی بر زمین افتاده باشند. اما آیا عکس هایی که از جنایات علیه بشریت گرفته می شوند و در این روزگاران راحت تر از گذشته به چشم مخاطب می رسند، کمکی به تغییر مسیر تاریخ خواهند کرد یا این عکس به زودی در میان هزاران و میلیون ها عکس دیگر از گوشه های دیگر زندگی ما ناپدید و محو می شوند. چنانچه خاطره حلبچه پاک شد و امروزه به سختی به یاد می آید؟ غمگینانه است، … ولی تاریخ خود را تکرار خواهد کرد و عکس های تاریخ مطبوعات گواه آن هستند!
نادر داودی/ عکاس
