یک عکاس معتقد است: کارکرد اصلی انتشار برخی عکس‌های ناراحت‌کننده، پاسخ گرفتن از مسئولان است.
محمدرضا شاهرخی‌نژاد در گفت‌وگو با خبرنگار رسانه خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، با بیان این‌که قرار گرفتن عکس روی خروجی یک رسانه به آن رسانه بستگی دارد، اظهار کرد: نمی‌توانیم بگوییم عکس باید دارای چه ویژگی‌هایی باشد. عکاس عکس را می‌گیرد و مدیریت یک رسانه است که انتخاب می‌کند کدام عکس باید منتشر شود. به‌طور مثال، شما در مجله‌ی «تایمز» عکس‌های خشن را کمتر می‌بینید، اما در مجله‌ی «اشتر» سیاست‌ها به‌گونه‌ای است که عکس‌های خشن، بیشتر منتشر می‌شوند.
او با اشاره به خط مشی رسانه‌ها، بیان کرد: وقتی مخاطب بداند خط مشی یک رسانه چیست می‌تواند انتخاب کند؛ ولی متأسفانه در فضای رسانه‌یی داخل کشور، مخاطب نمی‌داند خط مشی یک رسانه چیست.
وی با بیان این‌که عکس‌های خشن در رسانه‌های داخلی، کمتر دیده می‌شوند، ادامه داد: از این عکس‌ها بیشتر زمانی استفاده می‌شود که می‌خواهیم حمایت مردم را در موضوعی داشته باشیم و به همین خاطر، با انتشار این عکس‌ها احساسات مردم را تحریک می‌کنیم.
او درباره‌ی نظر شخصی‌اش درباره‌ی انتشار عکس‌های خشن، گفت: گمان می‌کنم وقتی یک عکس می‌تواند عمق یک فاجعه را نشان دهد، انتشار آن ایرادی ندارد؛ اما اگر عکاس بخواهد با انتشار این‌گونه عکس‌ها خود را مطرح کند، با کار او موافق نیستم. به‌طور مثال، در زلزله‌ی بم بسیاری از عکاسان از اجساد عکس‌برداری کردند و به همین دلیل بعد از زلزله، عکس‌های خوب از خود حادثه کم داشتیم.
شاهرخی‌نژاد در پاسخ به این پرسش که آیا انتشار مداوم عکس‌هایی مانند اسیدپاشی، چاقوکشی و … باعث ریخته شدن قبح این اعمال می‌شود؟ اظهار کرد: از نظر من، قبح این اعمال ریخته نمی‌شود؛ اما همیشه این سوال برای من مطرح است که اگر این اتفاق برای خود من بیفتد، دوست دارم عکس‌هایم منتشر شود یا خیر؟
او با اشاره به عکس‌های منتشرشده از حادثه‌ی آتش‌سوزی در مدرسه‌ی درودزن، افزود: انتشار چنین عکس‌هایی در بسیاری از کشورها به استعفای مسئولان منجر می‌شود. این به معنی آن است که انتشار این عکس‌ها روی افکار عمومی برای رسیدن به درخواست‌های‌شان اثر می‌گذارد. به‌طور مثال، وقتی عکس‌های خشنی از جنگ ویتنام منتشر شد، افکار عمومی علیه دولت آمریکا طغیان کرد و آن‌قدر این اعتراض‌ها شدید بود که مجبور شدند جنگ ویتنام را به پایان برسانند.
انتهای پیام
