سعید فلاح فر برای اهالی هنر و هنرمندان روزگار ما نامی آشنا است که به عنوان کارشناس هنری و منتقد تجسمی، یادداشت ها و گاه! مقاله‌هایی را از او دیده و خوانده‌ایم.
بیانی صریح و فنی و مستدل دارد و آنچنان که معروف است از معدود منتقدانی است که اهل ادب است و اهل تعارف نیست.
کتاب های شب نشینی در هشتی و عکس درصد دو عنوان از آثار تالیفی سعید فلاح فر می باشد که در سایت کتاب عکس به عنوان بانک تالیفات عکاسی ایران به ثبت رسیده است.
فلاح فر در آخرین اظهار نظر خود در صفحه شخصی‌اش در سطح شبکه اجتماعی به جریانی چون «نهمین دوره ۱۰روز با عکاسان ایران» پرداخته که عده ای را در جامعه عکاسی و جمعیت حواشی آن مشغول به خود کرده است.
جریانی را که در مسیر طی شده‌ی ده سال اخیر این تشکیلات به نقطه ای رسانده که ناگزیر از حذف رسانه های تخصصی عکس و عکاسی -که عمرشان بیش از عمر طی شده‌ی این انجمن است- کرده و به خیالِ‌خام‌شان نادیده گرفته است.
امید که دست اندرکاران ناظر بر نظرات، توان درک اصالت دلسوزی و هضم و پذیرش نکات مطروحه‌ی منتقدانه‌ی این کارشناس مجرب هنری را داشته باشند تا شاید! کمی از شیب قهقرای طی شده انجمن عکاسان ایران که تاکنون نتوانسته جایگاهی درخور، در عکس و عکاسی ایران داشته باشد، کم نماید؛ و مانع از تنزل اعتباری بیشتر این عنوان شوند که روزی(+) امیدبخش عکاسی و عکاسان ایران بود/.
———————————————————————————-
۱. افتتاحیه ده روز با عکاسان، مراسم تلخی بود.
۲. هر رویداد هنری می تواند سرشار از جزئیات تحسین برانگیز و تاثیرگذار باشد. خصوصاً عکاسی که مدت هاست سکان خلاقیت، اندیشه ورزی و جهان شناسی متفکرانه هنرهای تجسمی و چه بسا جهان هنر معاصر را به دست گرفته است. این پیش قراولی به اندازه اهمیتی که دارد، لغزنده و خطرناک هم هست. برگزاری نمایشگاه ده روز با عکاسان بهانه ای بود برای طرح این مهم؛
۳. عکاسی ما که روزگاری دچار مشکل فلسفی بود و تجارب سطحی بصری بر عمق تفکرات آن غلبه داشت، امروز دچار فلسفه زدگی الحاقی است. با عکس نوشته های اغراق آمیزی که نویسندگان تلاش می کنند آن ها را به هر زور و ترفندی به عکس ها بچسبانند. حالا به نظر می رسد مسیر نقد منتقدان هنری به همه ساده انگاری های عکس، به فلسفیدن ها و فلسفه بافی ها و استیتمنت هایی تبدیل شده که به جای ارتقاء و توسعه معانی، خودشان را به رخ می کشند. سردرگمی میان معانی و کارکردهای متنی مختلف به عنوان عکس نگاری، به تفاخری بی نتیجه منجر شده و زبان خالصانه عکس از دست رفته است. تشویق جشنواره ها و استادان عکاسی برای تعمیق معانی عکاسی و رویکرد نگارخانه ها و… برای انضمام اندیشه های متنی به آثار هنری، هنرجویان و هنرمندان را وادار به نوشتن کرده است. اما گاهی این نگاه به جای رسوخ در جهان بینی عکاس ها، تنها به ضمیمه ای پسامد و حتی تزئینی تنزل پیدا می کند. عکس ها با همان جستجوهای بصری سابق و پشت ویزور دوربین دیده و تهیه شده و متن، در تظاهری اندیشمندانه، به آن وصله می شود. تا جایی که این نوع نوشتن به یک حرفه در نمایشگاه های هنری تبدیل شده است. اغلب چنین زیاده روی هایی می تواند اهمیت عکاسی را به مراتب پائین تر بکشاند. کم نیستند عکاسانی که سعی می کنند عکس های ساده و گاهی مبتذل را با نوشته ای پیچیده و فریبنده یا بیتی عاریه به بیانیه ای درشت گوی تبدیل کنند. انگار که تصنیفی کوچه بازاری را با تعدد سازهای ارکستری به جای سمفونی فاخر به مخاطب مغبون و مرعوب بفروشند. (مثل نقاش تحصیلکرده ای که فکر می کرد حرکت جوهری یعنی شره کردن رنگ روی بوم!)
نتیجه این که؛ نامتعارف بودن و چسباندن تعابیر و جملات ثقیل یا غریب و بی تناسب به ذیل هر عکسی، بدون فرض زبان و بیان اختصاصی لازم، برای ورود به جهان متفکرانه عکاسی کافی نیست. به ویژه تعدد عکس ها از یک موضوع را نباید با پروژه عکاسی، که مبتنی بر پژوهش تصویری رو به کمال است، اشتباه گرفت.
۴. در کنار احترام و تاکید بر ضرورت فضای آکادمیک، یک تعبیر منفی هم از هنر دانشگاهی و دانشجویی، نزدیک به نوعی کسالت جامانده از جریان اجتماعی وجود دارد که از قضا در مورد بخش بزرگی از این نمایشگاه صدق می کند. همچنین تصوری اشتباه و انحرافی از تضمین ارزش هر قطعه از یک مجموعه را هم زیر چنین گویش های تئوریک درون سازمانی می بینم. کم نیستند مجموعه هایی که تک عکس های آن، به بهانه اصالت مجموعه، حائز حداقل های عکاسی نبوده اند.
۵. پروژه های استاد و شاگردی در دروس فنی معمولاً به نتایج بهتری می انجامد اما این فرمول درباره پروژه های هنر همیشه کارساز نیست.
