زینب رازدشت
به گزارش خبرنگار موج، درمیان رشته های هنری عکاسی یکی از رشته های جذاب و تأثیرگذار است و در میان عکاسان، عکاسان خبری شجاع ترین و با سبک ترین افراد این جامعه هنری محسوب می شوند.
جدای از عده ای از هنرمندان عکاس که به دلیل تمکن مالی آتلیه زده اند و نسبتاً کسب و کار پررونقی دارند بقیه و خصوصا عکاسان خبری وضع درآمدی چندان مناسبی ندارند.
شاید برخی از عکاسان علاقه مند باشند روزی برای شغل شان در تقویم ثبت شوند اما معتقدم روز عکاس برای عکاسان خبری که در روزنامه های تعطیل شده و توقیف شده فعالیت می کردند و حتی آن عده ای که بدون وجود بیمه و با دغدغه مالی کیف سنگین دوربین را به دوش می کشند، معنای شیرینی نخواهد داشت.
واقعیت این است که روز عکاس زمانی معنا پیدا می کند که دغدغه های این قشر شناسایی و به مشکلات صنفی آن ها با دقت نظر رسیدگی گردد.
جامعه عکاسی اکنون خرسند است که روز ۱۵ آذر که همانا به واسطه وقوع سانحه دلخراش سقوط هواپیمای سی ۱۳۰ به نام آن ها در تقویم ثبت نشد که شاید روز عکاس همان روزی بود که عکس های مردم در دیدارشان با امام خمینی(ره) در فرودگاه و در ۱۲ بهمن سال ۵۷ شکل گرفت و یا همان روزهایی که مردم به جمهوری اسلامی رأی دادند و آرشیو عکس انقلاب توسط عکاسان تکمیل تر گردید.
روزهای جنگ، شب های حمله و حتی خط مقدم همه گواهی می دهند که هر روز و در هر شرایطی روز عکاس معنا دارد.
زمان پیروزی رزمندگان، آزادی آزادگان و حتی سازندگی پس از جنگ همه و همه توسط عکاسان به ثبت رسید حتی روزهای دلخراش که همه بدون دغدغه کار گریه می گریستند عکاسان صورت خود را پشت دوربین پنهان کردند از امام و از وداع جسم زمینی امام با ملت ایران خاطره ای تلخ ثبت کردند و ثابت کردند که همیشه و همه جا در صحنه حضوری فعال و اثرگذار دارند.
حال اگر گوشه سمت راست پایین صفحه ای از تقویم را از آن خود کنند یا نکنند عکاسان برای به بار نشستن و نگاهداری از انقلاب به اندازه جان و مال خود هزینه کرده اند.
بسیارند عکاسان جنگی که دوربین شان ترکش خورد و کل سرمایه شغلی شان در راه انقلاب داده شد و اینک با گذشت قریب به سه دهه از انقلاب پیشکسوتانی که برای امرارمعاش و تهیه دوربین های مدرن و امروزی که به حق ابزار اولیه کارشان است، پله های نهادهای مسوول را بالا و پایین می روند تا شاید وامی یک میلیونی جور کنند.
نمی دانم شاید این همیشه در صحنه ها حضور همیشگی شان موجب شده تا کسی بطور جدی برای رفع مشکلاتشان کاری نکند.
تجهیزات پس از تجربه و تخصص اصلی مهم برای ثبت لحظه ای واقعی توسط لنز دوربین است و چطور می شود این لنزهای ۵۰۰ هزارتومانی را تأمین کرد.
در طی سال های اخیر انجمن ها و نهادهای مختلفی اعم از انجمن صنفی عکاسان ایران، انجمن عکاسان بحران و…. راه اندازی شد پس آیا این انجمن ها می توانند مقدار پولی را در وجه وام در اختیارفارغ التحصیلان رشته عکاسی بگذارد؟
غالبا این گونه نبوده و این انجمن ها به دلیل این که از بودجه مناسبی برخوردار نیستند قادر به تأمین هزینه های اینچنینی نیستند پس می توان دراین مورد از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی انتظار داشت تا چاره ای برای این صنف کنند.
متأسفانه حوزه عکاسی از بودجه مستقلی برخوردار نیست و این یکی از ضعف های فعالیت های فرهنگی کشور به شمار می رود چه بسا که هنر عکاسی در نوع خود می تواند تأثیرگذاری بیشتری را بر مخاطب داشته باشد.
مسوولان فرهنگی کشور اعم از مسوولان وزارت فرهنگ وارشاد اسلامی باید چاره ای برای بحث بودجه هنر عکاسی بیندیشند چرا که ما د راین حوزه از افراد توانمند و نابغه بسیاری برخوردار هستیم و باید این افراد توانمند به گونه ای ساماندهی شوند و این ساماندهی نیازمند بودجه مناسب و مستقل در حوزه عکاسی است.
و اینگونه است که عکاس خود در پشت عکس اش گم می شود و متأسفانه این عکس به عنوان اثری هنری هنوز ارزش مالی واقعی آن در عالم خبر مشخص نیست.
