ما یک بار زندگی می‌کنیم و اثری که از خود به جا می‌گذاریم بسیار مهمه و اینکه بدونیم تک تک ما در تاریخ موجودی به نام بشر سهیم هستیم. مخصوصا در عصر تکنولوژی که نام و خاطره‌مان تا ابد در فضای دیجیتال باقی خواهد ماند.
به گزارش سرویس نگاهی به وبلاگ‌های خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، نویسنده وبلاگ "یه وجب خاک اینترنت" به نشانی http://cyberpejman.com در ادامه آورده است: وقتی اولین بار اصطلاح "عصر اطلاعات" به گوشم خورد، نه ماهواره‌ای بود و نه اینترنتی که بشه در مورد این موضوع جستجو کرد و تنها منبع اطلاعات همان برنامه‌های علمی شبکه چهار بودند.
سال دو هزار که رسید، وارد هزاره‌ای شدم که اکثریت مردم جهان به پیشوازش رفتند و جشن گرفتند و صد البته داستان‌های هولناک مشکل عددی سال ۲۰۰۰ و غیرو رو هم که هممون یادمونه. شایعات مربوط به از کارافتادن زیرساختارهای کشورهای پیشرفته، خرابکاری و سوء استفاده تروریستها و آدم خلافها از موقعیت و غیرو حسابی داغ بود.
گویی ۱۵ سال پیش، یک قرن گذشته. حالا در نقطه‌ای زمانی هستیم که دیگر بگویی عصر اطلاعات می‌خندند چون همه در آن غرقیم. صبح پا می‌شویم و ایمیلمون رو چک می‌کنیم و اصلا یادمون نیست که زمانی پست وجود داشته که یه نامه عاشقانه رو برسونه به دست دلدار یا خبری از فرزند به پدر و مادر بده.
یه چت صوتی با مادر در اسکایپ و یا جیتاک و بعدش خواندن سایتهای مختلف خبری در تنها چند دقیقه. تویتر رو می‌تونی نگاه کنی و متوجه بشی که در یک جزیره دور افتاده در وسط اقیانوس آرام چه اتفاقی داره می‌افته. یکی دیگه از موبایلش در کنار ساحل داره روی فلیکر عکس می‌فرسته، یکی وسط تظاهرات کارگران در اروپاست، یکی با استفاده از موبایل اینترنت، وارد یک جلسه کاری در آن سر دنیا می‌شود و همه این‌ها رو بدون حتی یک لحظه تفکر انجام می‌دهیم.
این میان یکی از مواردی که من رو به فکر فرو برده اینه که چرا انقدر اخبار و سر تیتر خبرها شیر تو شیره. اخبار مربوط به تظاهرات، زندان کردن‌ها، کشت و کشتار، قتل عام قومی، آزمایش موشکهای دور برد، اعتصابات، زلزله و بلایای طبیعی، کشتار حیوانات، از بین بردن محیط زیست، رسوایی‌های اخلاقی، سبعیت و وحشیت دیکتاتورها و بدبختی و فلاکت مردم زیر دست آنها، حملات تروریستی، کل کل کردن دولتها با یکدیگر، سقوط اقتصاد دولتها، اغتشاشات در زندگی روزمره، اخبار مربوط به سرطان و بیماری‌های عجیب و غریب حاصل از زندگی شهر نشینی، و بسیاری دیگر از سر تیتر خبرها باعث سرسام من میشه. چرا مدیا و رسانه‌های جمعی این کار رو با بینندگانشون می‌کنند؟
چرا اخبار خوب در سر تیتر خبرها قرار نمی‌گیرند و فقط بدبختی و فلاکت به تصویر کشیده میشه و جالب اینجاست که این بنگاه‌های خبر پراکنی، در ساختار ذهن من و شمایی که از کودکی با آن بزرگ شده ایم، تاثیری بسیار عمیق گذاشته اند که فکر می‌کنیم مگر غیر از این همه میشه؟
در حالی که سرعت تکنولوژی سرسام آوره اما عادت‌های روزمره و نادرست اجتماعی ما، نه تنها در حال بهبود نیستند بلکه در حال پسرفت هم هستند. انسانیت روز به روز افول پیدا می‌کنه و در کمال ناباوری وقتی اطرافم رو می‌بینم و با دیگران صحبت می‌کنم متوجه می‌شوم که جنس بشر اینه که کلاه خودش رو بگیره که باد نبره.
آیا این بشر پرمدعا تمام عرضه‌اش در تمام این قرن‌ها جز کشت و کشتار و خونریزی و ایجاد اغتشاش در هارمونی این سیاره زیبا چیز دیگری بوده؟ اما سوالی که برای من باقی می‌مونه اینه که من چه می‌تونم بکنم که این سیل رو تغییر بدم. من به عنوان یک شهروند جهانی چطور می‌تونم به صورت مثبت تاثیرگذار باشم و خودم هم جزیی از این باتلاق نشم؟
ما یک بار زندگی می‌کنیم و اثری که از خود به جا می‌گذاریم بسیار مهمه و اینکه بدونیم تک تک ما در تاریخ موجودی به نام بشر سهیم هستیم. مخصوصا در عصر تکنولوژی که نام و خاطره‌مان تا ابد در فضای دیجیتال باقی خواهد ماند. شما با اخبار روزانه چطور برخورد می‌کنید؟ شما چطور با این اوضاع دنیا کنار می‌آیید؟ اصلا به آن فکر می‌کنید یا به قول بعضی دنبال نان شب خود هستید؟ آیا دیدن اخبار بد برایتان عادت شده؟
