اعتراض عکاسان خبری در پاریس یکی از نمادین‌ترین عکس هایی است که جهان به خود دید و متاثر شد.
عکاسی را در تعاریف گوناگون دارای خصایص و قالب های مختلفی شرح داده اند ولی یکی از کارکردهای آن را در حوزه اطلاع رسانی و خبرسازی تعریف کرده اند.
اهالی دوربین عکاسی و یا تکنولوژی های مجهز به امکان ثبت تصویر همچون گوشی های تلفن همراه در مواجهه با هر رویداد و اتفاقی سعی در ثبت و ضبط و نمایش آن دارند تا دیگران را هم بواسطه ی آنچه ثبت و ضبط شده است از آن محتوا مطلع کنند.
این رفتار در عمومی ترین رده اجتماعی «شهروند خبرنگار» و یا «شهروند عکاس» نامیده می شود و در رده های خاص و حرفه ای و عالی به عنوان «عکاس خبری» یا همان «فتوژورنالیست» می باشد که چشم بینا و آگاهی دهنده به جامعه و تاریخ است.
در تمامی جوامع توسعه یافته این قشر یکی از با اخلاق ترین ها شمرده می شوند و البته که اهالی این صنف نیز با اخلاق حرفه ای و وجدان کاری به کار خود اشتغال دارند؛ ولی ماهیت کار این گروه دیدن خدشه ها و جراحت ها و اغلب جریان های خلاف جهت معمول است و شاید ظرفیت های شخصی و حاکم توان برتابیدن این نوع فعالیت تعریف شده را برنتابند و از این رو سعی می کنند برخلاف تعریف و تقدیر و تشکر بیانی، در عمل به اَشکال گوناگون و به روش های مختلفی در قبال این چشمان آگاه و روشنگر سنگ اندازی کنند و مانع از فعالیت آزادانه ایشان شوند.
شاید! از شاخص ترین واکنش های عکاسان خبری در جهان بتوان به اتفاق ماه ژوئن در سال ۱۹۸۰ در پاریس اشاره کرد.
در ۵ ماه ژوئن سال ۱۹۸۰، در طی برگزاری تظاهرات پزشکان در پاریس، عکاسان، علیرغم داشتن بازوبند سفید و آبی و دوربین های عکاسی که نشانگر شغل آنها بود و می‌بایست از طرف نیروهای پلیس محافظت می شدند، بیش از هر زمان دیگری مورد آزار و حمله قرار گرفتند.
این در حالی بود که اسناد حاکی از آن بود که در فاصله کمتر از یک هفته، حدود ۱۸ تن از عکاسان مورد آزار و حمله پلیس فرانسه قرار گرفته بودند.
البته عادت بر این بود که رویدادهایی این چنین همیشه در سکوت می ماند و به دلایل محتلفی افراد مجروح و متضرر از آن عبور داده می‌شدند و انعکاس چندانی نمی یافت؛ ولی این بار به همت Henri Pigeat رئیس خبرگزاری دولتی فرانسه/AFP بلافاصله یک اعتراض نامه شدیداللحن همراه با عکس‌های مستندی که گواه حمله نیروهای پلیس به عکاسان خبری حاضر در صحنه بود، به دفتر ریاست جمهوری فرستاده شد.
بلافاصله حدود ۶۰ عکاس خبری فعال و نامدار و شناخته شده به صورت کاملا هماهنگ با اصول اخلاق‌مدار و مدنی، در یک گردهم آیی صنفی شرکت کردند و با درک و شجاعتی مثال زدنی، اتحاد و همبستگی خود را برای رسیدن به یک هدف مشترک اعلام کردند.
اهمیت و زیبایی این حرکت در ویژگی این شغل است که همیشه با رقابتی فشرده بین عکاسان، مشخصه آن بوده است.
دستاورد اتحاد و همفکری عکاسان فرانسوی، تحریم انعکاس تصویری جلسه هیئت دولت در کاخ الیزه در ۷ ژوئن ۱۹۸۰ بود به این شکل که نزدیک به ۷۰ تن از عکاسان خبرنگار و فتوژورنالیست‌ها در مقابل درب ورودی کاخ الیزه، دوربین عکاسی خود را بر زمین گذاشتند و در حالیکه فرد_فرد وزرا برای ورود به جلسه هیات دولت، ناگزیر از عبور از میان این گروه از عکاسان بودند از میان این «تونل اعتراض» عبور کردند و عکاسان دست‌ها را بر سینه‌شان داشتند و انزجار و تنفّر خود را از بدرفتاری و خشونت نیروهای پلیس با عکاسان و خبرنگاران نشان دادند.
عکس تاریخی «تونل اعتراض» عکس شماره یک بسیاری از مطبوعات فرانسوی و رسانه های جهان شد و به مرور به عنوان شاخص‌ترین عکس اعتراض در زمینه آزادی مطبوعات و اهالی رسانه در میان کشورهای بین الملل باقی ماند.
خبر و تصویر این “بایکوت تاریخی” توسط سه شبکه تلویزیونی فرانسه: FR3 , A2 , TF و نیز شبکه های تلویزیونی پنج کشور خارجی پخش و منتشر شد.
