عصر روز جمعه ۵ اسفند ماه «حیات نظر» در مجموعه فرهنگی_هنری چاپ و نشر نظر میزبان اهالی فرهنگ و هنر شد تا از کتاب انقلاب۵۷ مریم زندی عکاس ایرانی رونمایی کند.
به گزارش پایگاه عکس چیلیک ، این مراسم با حضور و کلام محمودرضا بهمن پور(ناشر)، مریم زندی(بانوی عکاس ایرانی)، یوریک کریم مسیحی(منتقد و نویسنده) و همایون سیریزی و علی(شاپور) شیلاندری (فیلمساز) سازنده فیلم مستند «دیدن و بودن» پیرامون عکاس انقلاب و صاحب اثر عکس های کتاب انقلاب ۵۷ همراه بود.
در این نشست همایون سیریزی و یوریک کریم مسیحی هر یک مستقل به طرح سخن پرداختند و پیرامون کتاب انقلاب۵۷ و نقش عکاس و تاثیر عکس مستند در تنویر تاریخ معاصر به ذکر نکاتی ظریف پرداختند.
همایون سیریزی با اشاره به تعریف عکس و ساختار تاثیرگذار عکاسی مستند درباره کتاب انقلاب۵۷ گفت:
«عکس های مریم زندی در کتاب انقلاب ۵۷ بیش از آن که «اسنادی» از آن رخداد تاریخی به نظر رسند، در خود امکانات و کنش «استناد» را فراهم می کنند. عکس های زندی فراتر از مصورسازی گزارش های تاریخی مسلط و مالوف از انقلاب ۵۷ ، که مثلا این تصویر راهپیمایی عاشورا و آن دیگری ساختمان نیمه کاره شادمان و این یکی آمدن و دیگری رفتن فلان رهبر سیاسی در آن روزگار، که تاریخ نگاری منحصر بفردی است که فهم تاریخ را نه از مجرای تحلیل های جامعه شناسانه که از نظاره ی عناصر محذوف و مطرودی که تنها دیگر تصویرشان در قاب عکس های او به جا مانده است ممکن و محتمل می‌نماید. بدین ترتیب از مطالعه‌ی عکس های زندی می شود توالی و ترتیب رخدادها و نقش و رنگ عاملیت ها و نیروهای موثر و لایه مندی حضور جمعیت های انقلابی را دوباره و دیگرگونه نوشت.
مریم زندی به مثابه سوژه‌ای که تاریخ جنسیستش همواره مغلوب تاریخ فاتح مردسالار دوران خود بوده است، با مداقه‌ای شگفت‌انگیز و بی‌نظیر، امکان خواندن تاریخی از انقلاب ۵۷ را بدست می دهد که نوشته‌ی فاتحان آن نیست».
همچنین یوریک کریم مسیحی نیز با تاکید بر خطرهای تهدیدکننده عکاس و عکاسی در رخدادهای بحران‌خیز گفت:
«آنچه در عکاسیِ جنگ و عکاسیِ درگیری‌های خطرناک خیابانی (انقلاب، کودتا، جنگ مسلحانه، مرافعه‌های قبیله‌ای) از چشم بینندگان عکس پنهان می‌مانَد، خطری است که عکاس را احاطه کرده، خطری که اگر از روبه‌رو باشد و در عکس دیده شود بیننده‌ی عکس کمابیش متوجه آن خواهد شد، اما اگر خطر از پشت سرِ عکاس به او هجوم بیاورد نه بیننده‌ی عکس و نه حتا خودِ عکاس متوجه آن خواهند شد، که علتِ ناپیداییِ خطر درواقع گیراییِ خودِ عکس و موضوع عکس است، عکسی که خصلتِ اصلیِ آن نشان دادنِ رویداد یا واقعه‌ای است که مردمان عادی به‌طور طبیعی گذرشان به آن جاها نمی‌افتد و به‌طور معمول با آن رویدادها سروکار پیدا نمی‌کنند، و از همین دوری از میدان جنگ و یا خیابان‌های پُرخطر است که بیننده‌ی عکس‌های این دو شاخه‌ی عکاسی متوجه خطرهای پیرامون عکاس نیستند، و این خطرها برای عکاسانِ انقلاب ۵۷ از این رو بیشتر بوده که عکاسان هیچ تجربه‌ی قابل‌توجهِ پیشینی‌ای در عکاسی از جنگ و درگیری نداشتند و طبعاً نمی‌دانستند در همچه مواقعی چه باید بکنند، و اگر عکاسِ انقلاب زنی باشد حتا بی‌باک و بی‌اعتنا به محدودیت‌هایی که به‌طور سنتی بر سرِ راهشان بوده، مثل مریم زندی، کارِ او دشوارتر است، و این دشواری وقتی بیشتر می‌شود که همه‌ی مردانِ در صحنه، عکاسان و انقلابی‌ها، بی‌اعتنا به عکاسِ زن به او تنه می‌زنند و هُلش می‌دهند و او را پشت سر خود جا می‌گذارند و جلوی سوژه را می‌گیرند که در همچه وضعیتی از مریم زندی همان سر زده که از او انتظار می‌رفته، آن این که چابک و چالاک بر سقف مینی‌بوسی برود که هم از تنه خوردن و هل‌داده‌شدن در امان باشد و هم برای «گزارش انقلاب» چشم‌انداز وسیع‌تری را پیش رو داشته باشد تا گزارش عکسی‌اش غنی‌تر و پُروپیمان‌تر و گویاتر باشد، و وقتی گزارش کلی‌اش را ثبت کرد تا مخاطبانِ غایبِ آن روز و مخاطبان آینده شناختی کُلی از وسعت و چیستیِ تظاهرات و بافت انقلابیون و شعارهای آنها و تراکمِ مردم و طرز حرکتشان پیدا کرد، پایین آمد و در دلِ حادثه‌ی انقلاب بنا کرد با همان دوربین آنالوگی که همه‌ی عکاسانِ خبری به‌طور سنتی آموخته بودند با امساک عکس بگیرند تا نگاتیو کم نیاورند، و موقع تعویض نگاتیو از لحظه‌ای تاریخی جا نمانند، و یا وقتی نگاتیوِ پُر را برای تعویض کردن درآوردند با یک تنه به جایی پرت نشود، از لایه‌های درونیِ انقلاب عکس گرفت، لایه‌هایی در بافتِ تاروپودیِ انقلاب، و این جنبه‌ی گزارشیِ عکس‌های «انقلاب ۵۷» یکی از دو ویژگیِ برجسته‌ی آن است، و دیگری قدرت و استحکامِ عکاسانه عکس‌ها و غنای بصریِ آن‌هاست، امتیاز بزرگی که مریم زندی آن را از رخنه کردن در موضوع انقلاب، و خورَند کردنِ عکس‌ها با موضوع به دست آورده است، فُرمی خورَندِ موضوع و موضوعی خورَندِ فُرمِ عکس‌ها».
لازم به یادآوری است مریم زندی متولد سال ۱۳۲۵ از گلستان و دانش آموخته مقطع کارشناسی از دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران می باشد و از این بانوی عکاس ایرانی تاکنون تالیفاتی چون: ترکمن و صحرا/۱۳۶۱، ایران گل محبوب من/۱۳۸۵، عکاشی /مریم زندی و ابراهیم حقیقی /۱۳۸۰، آبی با خط قرمز /۱۳۸۷، کتاب معماران ایران ج۱ /۱۳۸۶، حکومت ۵۸ /۱۳۹۲، چهره ها ۱ /چهره های ادبیات معاصر ایران /۱۳۷۲، چهره ها ۲ /چهره های نقاشان معاصر ایران /۱۳۷۳، چهره ها ۳ /چهره های سینما و تئاتر معاصر ایران /۱۳۷۶، چهره ها ۱ /چهره های ادبیات معاصر ایران /۱۳۷۷، چهره ها ۴_جلد۲ /چهره های ادبیات معاصرایران /۱۳۸۳، چهره ها ۵، سیمایی از موسیقی معاصر ایران /۱۳۹۶، گیسوانم در باد /۱۳۹۸، انقلاب۵۷ ایران /۱۳۹۸، عکاشی /مریم زندی و ابراهیمی حقیقی /۱۴۰۱ و تقویم های دیواری عکس محوری چون: «جیرفت سرزمین مائده های ایرانی»، «مهر بلوچستان» و «بگشای پنجره را» برای سال ۱۴۰۲ خورشیدی ارایه شده است.
