نگاتیوهای جنگ در حال قارچ گذاشتن! گفت‌وگو با «جاسم غضبان‌پور»؛ عکاس دفاع مقدسی که ۲۵ دوربینش را فروخت

خبرگزاری دانشجویان ایران – تهران
سرویس: فرهنگ و هنر – هنرهای تجسمی

جاسم غضبان‌پور گفت:‌ به دلیل عدم حمایت از عکاسان جنگ و دفاع مقدس، هزاران قطعه از نگاتیوهای عکاسان جنگ که در خانه‌های آن‌ها در حال نگهداری است در حال قارچ گذاشتن و از بین رفتن هستند.

جاسم غضبان‌پور ـ عکاس دفاع مقدس که چندی پیش ۲۵ دوربین‌ عکاسی خود را برای چاپ کتاب «شکوه خوزستان» به فروش رساند در گفت وگو با خبرنگار سرویس فرهنگ و حماسه خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در این خصوص اظهار کرد:‌ دوربین‌های عکاسی‌ام را به این علت فروختم که سازمان زیباسازی شهرداری اهواز به تعهدات خود در قبال انتشار کتاب «شکوه خوزستان» عمل نکرد و من نیز که حمایت کننده دیگری نداشتم مجبور شدم دوربین‌هایم را بفروشم؛ البته از این که پول این دوربین‌ها برای انتشار کتابی درباره‌ی سرزمینم هزینه شده است خوشحالم.

غضبان‌پور در پاسخ به این پرسش که آیا هیچ موسسه و یا نهادی از عکاسان دفاع مقدس حمایت می‌کند گفت: در خصوص حمایت عکاسان دفاع مقدس در کشور هیچ متولی خاصی وجود ندارد؛ چون عکاسی جنگی در کشور ما جایی در هنرهای تجسمی ندارد.‌ در حال حاضر کسی نیست که بداند عکاسان دفاع مقدس ما مثل کاظمی،‌ اخوان‌، فریدونی‌، جوادیان … کجا هستند و با چه شرایطی زندگی می‌کنند و هنوز عکاسان انقلاب و دفاع مقدس که از بهترین حامیان عکاسان انقلاب و دفاع مقدس از زمانی که به همت خود اعضا تاسیس شد و هم اکنون نیز به فعالیت خود مشغول است، نتوانسته‌اند از کارت انجمن عکاسان دفاع مقدس استفاده کنند،‌ چرا که این انجمن به علت دولتی بودن هنوز نتوانسته است برای اعضای خود کارت عضویت صادر کند چه رسد به این که بخواهد حمایت‌های دیگری از اعضایش داشته باشد. ما نمی‌دانیم این مشکل را به چه کسی باید بگوییم. این در حالی است که بعضی ها فکر می‌کنند که عکاس جنگی در ناز و نعمت زندگی می کنند.

غضبان‌پور با بیان این که هزاران عکس از آغاز تا پایان دوران دفاع مقدس گرفته است که به علت عدم حمایت از طرف نهادهای فرهنگی موفق به چاپ آنها نشده است ادامه داد:‌ چند سالی است که عکس‌های شهید بهروز مرادی را که از اولین مدافعان خرمشهر بود و تا پایان جنگ هم در دفاع مقدس با دشمن بعثی جنگید در دست تدوین دارم، ولی هیچ نهادی با این بهانه که برگشت مالی ندارد از چاپ این عکس‌ها حمایت نمی‌کند و تضمین مالی می‌خواهند. در حالی که چاپ این عکس‌ها یک کار فرهنگی است و کار فرهنگی هم تضمین نمی‌کند که برگشت سرمایه داشته باشد.

وی در ادامه تصریح کرد: یا این که موسسه‌هایی به دنبال این هستند که با حمایت از چاپ عکس‌ها آرم موسسه خود را بر روی آن‌ها نهند و از نام عکاسان جانباز،ایثارگر وشهید برای خود پله بسازند و ارتقاء درجه پیدا کنند.

غضبان‌پور افزود:‌ آرشیو نگاتیوهای من از دوران جنگ هشت ساله تقریبا منظم‌ترین آرشیو عکاسان دفاع مقدس است که پس از این سال‌ها در حال قارچ گذاشتن واز بین رفتن هستند؛ چون کسی صدای عکاسان جنگ را نمی‌شنود که دردشان را بشنود.

وی در خصوص استفاده نهادها و موسسات از عکس‌های دفاع مقدس و حمایت آنان از عکاسان دفاع مقدس نیز گفت: زمانی که نهادی و موسسه‌ای برای برگزاری نمایشگاه عکس دفاع مقدس به ما رجوع می‌کند ما قیمت عکس‌ها را به آن‌ها می‌گوییم و معمولا موضع‌گیری می‌کنند و انتظار دارند که ما بدون دریافت هیچ وجهی عکس‌های خود را در اختیار آن‌ها قرار دهیم؛ در حالی که آنها متوجه نیستند که نگهداری این عکس‌ها بسیار هزینه‌بر است و یا اینکه هزینه های خرید یک دوربین با لنز خوب حدودا ۲۰ میلیون تومان می‌شود.

غضبان‌پور گفت: ما عکاسان از کجا بیاوریم که چنین دوربینی را تهیه کنیم؟ باید بتوانیم عکسمان را بفروشم تا زندگی کنیم و عکس بگیرم؛ وگرنه ما مادی نیستیم.

وی در خصوص حضور عکاسان جنگ در دوران دفاع مقدس در جبهه‌ها گفت:‌ در حال حاضر تنها چیزهایی که از بسیاری از شهدا باقی مانده است عکس آنها است که توسط عکاسی گرفته شده که در کنار او بوده است و هر لحظه احتمال شهید شدنش می‌رفته است و در طول جنگ بسیاری از عکاسان در کنار تک تیرانداز در سنگر مقدم جبهه حضور داشته است که تعدادی از آنها شهید‌، جانباز و مجروح شده‌اند، اما متاسفانه امروز در کشور رشته‌ای به نام عکاسی جنگی در حوزه‌های هنری وجود ندارد.

وی در همین خصوص توضیح داد:‌ شهید سعید جامه‌بزرگی یکی از عکاسان دفاع مقدس بود که به واسطه حضور در مناطقی که عراق آنجا را بمباران شیمایی کرد هزاران عکس از مجروحان شیمیایی ثبت کرد و عکس‌هایی که او از مصدومان شیمیایی گرفت هنوز هم در مجامع بین المللی و نمایشگاهایی که به مناسبت مبارزه با سلاح‌های شیمایی برگزار می‌شود مورد استفاده قرار می‌گیرند، اما پس از جنگ که وی به علت اینکه خودش نیز شیمیایی شده بود به شهادت رسید کسی حاضر نبود او را شهید بنامد و به خانواده او می‌گفتند بروید و ثابت کنید که وی در جنگ شیمیایی شده است. این در حالی بود که وی هزاران عکس از مناطق شیمیایی شده گرفته بود و آخر سر هم با وساطت سرلشکر صفوی که آن زمان فرمانده سپاه بود به عنوان شهید پذیرفته شد.

غضبان‌پور گفت:‌ زشت است به کسی که هزاران عکس از مصدومان شیمیایی و بمباران‌های شیمیایی در دوران دفاع مقدس برداشته است بگویند برود ثابت کند که در جنگ بوده است. آیا توهینی از این بزرگتر می‌تواند باشد؟

وی همچنین گفت: سال گذشته نیز زمانی که هنرمندان انقلاب ودفاع مقدس به دیدار رهبری رفتند به همه اجازه صحبت کردن داده شد، ولی این اجازه را به عکاسان جنگی ندادند؛ در صورتی که اگر فیلمساز‌، داستان‌نویس‌، حجم‌ساز‌، طراح لباس برای تولید یک اثر هنری در رابطه با جنگ باید به عکس‌های به جا مانده از آنزمان رجوع کند، ولی کسی برای خود عکاس ارزش قائل نشده است. در طول سال کسی نمی‌گوید عکاسان دفاع مقدس کجا هستند و چه کار می‌کنند.

این عکاس در پایان خاطرنشان کرد:‌ در زمان آزادسازی خرمشهر به همراه شهید بهروز مرادی تمام جزئیات باقی مانده از جنگ را در شهر خرمشهر از خانه‌های ویران شده توسط عراقی‌ها تا تمام وسایل منهدم شده‌، نامه‌ها و اسناد به جا مانده ازعراقی های بعثی در طول جنگ با هدف گردآوری در یک موزه دفاع مقدس جمع‌آوری کردیم‌، حتی شهید بهروز مرادی با مو‌های سلمانی شده باقی مانده از جنگ و گل کنار رود کارون تندیس شهیدان را برای نگهداری در این موزه ساخت ویا لنزهای دوربین‌هایی که ترکش خورده بود نگهداری کردیم که شاید بعدها خودش می‌توانست دست مایه قصه و روایت شود، ولی متاسفانه در زمان جنگ این اتفاق نیفتاد و کسی آن زمان از این طرح حمایت نکرد و امروز تنها چیزی که از این مجموعه باقی مانده عکس‌هایی است که به جا مانده است.

انتهای پیام