#در_چنین_روزی ۲۸ جولای ۱۹۶۵ ارنی سیستو/ Ernie Sisto عکاس نیویورک تایمز صحنه برخورد هواپیما با ساختمان امپایر استیت نیویورک را ثبت کرد.
صبح روز ۲۸ جولای سال ۱۹۶۵ مه غلیظی در آسمان « من هتن » جاری شد. این از خصوصیات یکشنبه های تابستانی بود. همه چیز کاملا ساکت و هوا مه آلود بود. در ساعت ۹:۲۵ دقیقه صبح، ناگهان سکوت شکسته شد. از طبقه ۷۹ بلندترین عمارت جهان، صدای فریاد بلند شد. یک هواپیمای عظیم الجثه با سرعت ۳۰۰ مایل در ساعت، به ساختمان ۱۲۰ طبقه ای «امپایر استیت» برخورد کرده بود.
در دفتر روزنامه، دو نفر از عکاسان درحال جرو بحث بر سر ماموریت آن روز بودند، که پسرک نامه بر به سمت آنها دوید و خبر سقوط هواپیما را به آنها داد. دو مرد به سرعت دوربینهای خود را برداشتند و به سمت خیابان سی و چهارم شتافتند. از میان صدها نفر تماشاگران حادثه عبور کردند، صف پلیس ها و تجهیزات آتش نشانی را نیز پشت سر گذاشتند. دود سیاهی از محل شکافته شده ساختمان به بالا زبانه می کشید.
بیل اکن برگ/ Bill Eckenberg ایستاد تا از خیابان عکسی تهیه کند. ارنی سیستو/ Ernie Sisto به داخل شتافت. تمام آسانسورها هنوز کار می کردند و توسط ماموران آتش نشانی اشغال شده بودند. سیستو می توانست به طبقه ۱۷ برود و سپس از آنجا تا طبقه ۷۹ بالا رود. هواپیما، یک بمب افکن B25 امریکایی با سه سرنشین بود. بدلیل شرایط نامساعد جوی و دید کم، خلبان به جای اینکه به فرودگاه مورد نظر برود مجبور شده بود در جایی دیگر فرود آید. یک شاهد ماجرا گزارش داد که هواپیمای بمب افکن دوموتوره ای را دیده که در ارتفاع پایین پرواز می کرده است. وقتی خلبان امپایر استیت را از دور دید، دیگر بسیار دیر شده بود. خلبان کوشید تا هواپیما را به سمت چپ هدایت کند تا ساختمان را رد کند. ولی هواپیما در خیابان ۳۶ به طبقات ۷۸ و ۷۹ امپایر استیت برخورد کرد. اصابت هواپیما واقعا وحشتناک بود.
بیشترین خرابی در طبقه ۷۸ رخ داده بود. یکی از موتورها در دیوار فرو رفته، داخل آسانسور افتاده بود و موجب آتش سوزی در طبقه پایین گشته بود. قسمتهایی از موتور و چرخهای هواپیما به خیابان سی و سوم پرت شده و به طبقه سیزدهم یک ساختمان اصابت کرده بودند که آتش سوزی دیگر را ایجاد کرده بود. وخیم ترین وضع از لحاظ تلفات در دفتر یک کنفرانس بین المللی واقع در طبقه ۷۹ رخ داد.
در آن صبح، از مردمی که سرکار خود حاضر بودند، ۱۱ کارمند کشته و ۹ نفر دیگر بر اثر آتش سوزی حاصل از انفجار هواپیما، به سختی مجروح شدند.
اگر « سیستو » می توانست به لبه طبقه بالایی جایی که حادثه در آنجا روی داده بود برود و عکسی تهیه کند، با همان عکس می توانست حق مطلب را ادا کند. وی به نزد دو عکاس خبری دیگر رفت و نقشه خود را با آنها در میان گذاشت : « شما می توانید پاهای مرا بگیرید تا روی لبه ( پنجره ) بایستم ؟ » و با گذاشتن یک عدسی زاویه باز بر روی دوربین، به بالای لبه پنجره رفت. بوی چوب و گوشت سوخته به مشامش میخورد. به کمک دو عکاس دیگر که پاهای او را گرفته بودند، سانتیمتر به سانتیمتر تا جایی که جرات داشت، جلو میرفت. دوربین را به اندازه طول بازوانش از خود دور کرد و عکس گرفت. او را به داخل کشیدند. وی این خطر را بیش از دوبار تکرار کرد و سپس به دفتر روزنامه بازگشت. عکس خارق العاده او، روز بعد در صفحه اول روزنامه نیویورک تایمز چاپ شد و به او به عنوان یکی از بزرگترین خبرنگاران عکاس اعتبار بخشید.
منبع: نشریه عکس شماره ۷ سال سوم مهر ۱۳۶۸
ترجمه: مینا زیوری
————————————————————————————————————————–
برای مشاهده دیگر عکس های مشهور و جریان ساز در تاریخ عکاسی می توانید هشتگ #در_چنین_روزی را در سایت پایگاه عکس چیلیک و صفحه این رسانه در شبکه اجتماعی تلگرام، اینستاگرام و توئیتر دنبال کنید/.
